Το τέλος της ελληνικής Δημοκρατίας.

28^η Οκτωβρίου, ημέρα επέτειος, την οποία γιορτάζουμε ο καθένας με τον τρόπο του. Δεν έχουμε υποστείλει την αγωνιστική μας διάθεση σχετικά με τις θέσεις μας, τις οποίες διατηρούμε αναλλοίωτες δεκαετίες τώρα. 

 

Ασφαλώς έχει δίκιο ο εκλεκτός φίλος που μας είπε στο τηλέφωνο πως οδεύοντας προς το τέλος της ζωής του, δεν είδε να δικαιώνεται ο προσωπικός του αγώνας, όπως και των συμπολεμιστών του, πολλοί από τους οποίους δε γύρισαν ποτέ από τα Αλβανικά βουνά!

Το είπε με ένα παράπονο και ένα καημό, που βούρκωσαν και τα δικά μου μάτια, ίσως περισσότερο και από τα δικά του, μόνο που αυτός δεν μπορούσε να το αισθανθεί.

Θέλει λοιπόν ο αγαπητότατος φίλος (με τιμάει το γεγονός  να με θεωρεί φίλο του ένας πολεμιστής και μαχητής του ΟΧΙ του Σαράντα…) να ακούγονται έστω και οι δικές μας μικρές φωνές για να νοιώθει πως δεν πήγε του χαμού, κατά την έκφρασή του, ο αγώνας του.

Ο πόλεμος του Σαράντα ήταν ιδιαίτερα σκληρός και πολυαίμακτος και όχι … πανηγυράκι, όπως τον θέλουν ορισμένοι της ελληνικής πλευράς μακάριοι (και πτωχοί) τω πνεύματι, κάτι άλλωστε που φαίνεται από τις οχυρωματικές οργανώσεις του στρατηγού Μαυρογιάννη στο Καλπάκι και αλλαχού της Ηπειρωτικής παραμεθόριας γης, από τον αγώνα προκάλυψης, που διεξήχθη με μοναδική μαεστρία από τον ίδιο στρατηγό του πυροβολικού, ο οποίος απεγκλώβισε σχεδόν χωρίς απώλειες τους άνδρες του Πεζικού των φυλακίων προκάλυψης. Σημαντικότατες διαφοροποιήσεις υπήρξαν στις εκτιμήσεις της ηγεσίας της Μεραρχίας με αυτές του Επιτελείου, για το πεδίο της μάχης.

Η τελική απόφαση της επιλογής του πεδίου της μάχης δεν ήταν του αειμνήστου στρατηγού Κατσιμήτρου, ο οποίος όμως την επέλεξε στα πλαίσια των οδηγιών που είχε. Τα κατάφερε όμως εντυπωσιακά στην τακτική στο πεδίο της μάχης. Στη συνέχεια διαστρεβλωμένη ή παραποιημένη, αλλά ελλειμματική η αξιολόγηση που κατέληξε σε λάθος σελίδες ιστορίας, πολιτικής και στρατιωτικής και πολλά άλλα, μεταξύ των οποίων -το κορυφαίο- ο ρόλος και η δράση του Δαβάκη στην Πίνδο, η καταγραφή της οποίας είτε έχει πολλά κενά είτε πολλά «φανερά» εκ της εικονικής πραγματικότητας.

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως αυτός ο αγώνας είχε πολύ αίμα, πολύ ψέμα και ασύγκριτη ιστορική αλήθεια, που ήταν η πρώτη νίκη επί του Άξονα παγκοσμίως, εδώ στο Καλπάκι…

Σας μπέρδεψα φαντάζομαι, αλλά τι να κάνουμε, που προσπαθώ εδώ και τριάντα χρόνια να τα ξεμπερδέψω και θα τα καταφέρω τελικά, έστω κι αν κάποιοι από τους απογόνους των πρωταγωνιστών δεν βοηθούν όσο πρέπει την προσπάθεια, που σε τελική ανάλυση τους δικούς τους θα δικαιώσει.

Να μείνουμε όμως για λίγο στην εξαιρετικά αστεία, αγνώμονα, αντιπατριωτική και επιλήσμονα των υποχρεώσεών της πολιτεία, η οποία από το τέλος του πολέμου και μέχρι σήμερα δεν έπαυσε και δεν παύει να ανέχεται διάφορες καταστάσεις.

Εξωράισε ρόλους και δράσεις, αναγνώρισε μηδενικούς, πέτσινους και άλλους, υπολειπόμενους κατά πολύ σε σχέση με το γεγονός του σαράντα αγώνες και ασφαλώς δεν εννοούμε την οργανωμένη εθνική αντίσταση.

Ανέχθηκε και κεφαλαιοποίησε δράσεις κατά του λαού και της χώρας σε όλα τα επίπεδα, λεύκανε προδότες και ριψάσπιδες και για να μη λέμε πολλά για πράγματα που μας πονάνε και τι δεν έκανε, για να ζήσουν καλά και ακόμα καλλίτερα όλα αυτά τα όρνια και οι ύαινες της πολιτικής και όχι μόνο.

Ένα μόνο δεν έκανε… Δεν ενδιαφέρθηκε να βρει και να μαζέψει τα γυμνά οστά των παλικαριών, επειδή γυμνά μένουν τα οστά μόνο των παλικαριών, σε φαράγγια και ρουμάνια, σε κλεισούρες και ερημιές, σε τόπους όπου το καθήκον απαιτεί αίμα, κορμί, ζωή και αφανισμό, παντού όπου χρειάζεται πόνος, δάκρυ, παλικαριά και αυταπάρνηση.

Οι «σαπιοκοιλιές», που θα έλεγαν και οι ήρωες του Καζαντζάκη, απόλεμοι, άκαπνοι και «γιωτάδες» όχι εκ φυσικού λόγου αλλά εξ επιλογών, φυτεύονται βαθιά, για να μη τους βρίσκουν τα όρνια και … φαγωθεί η «πολύτιμη» βρωμιά τους.

Οι νεκροί της Αλβανίας έμειναν εκεί, χωρίς έστω μια επιγραφή. Ούτε καταγραμμένοι δεν είναι οι λάκκοι (ποιοι και γιατί τάφοι;), που στην ανάγκη τους πέταξαν σαν άχρηστα σακιά. Η πολιτεία δεν έδειξε ποτέ την απαιτούμενη ηθική και τον απαιτούμενο σεβασμό για αυτούς, ενώ στήσανε προς χάρη τους τάχατες τις παρελάσεις, για να ακκίζονται οι δήθεν επίσημοι επί των εξεδρών τους…       

Να δεχθούμε πως άλλη ήταν ηθική των αρχαίων δημοσίων ανδρών και άλλη η ηθική της Ελληνικής πολιτείας, μετά την Παλιγγενεσία; Μάλλον ναι και το γιατί, δεν το ξέρω. Οι Αθηναίοι, στη δυσκολότερη φάση του Πελοποννησιακού Πολέμου καταδίκασαν τους νικητές ναυάρχους της ναυμαχίας των Αργινουσών, επειδή δεν περισυνέλεξαν τα πτώματα και δεν έθαψαν τους νεκρούς τους.

Η θανατική καταδίκη επιβλήθηκε στους Αθηναίους ναυάρχους, από την Εκκλησία του Δήμου και εκτελέστηκε. Το πόσο ιερό καθήκον ήταν η περισυλλογή και η ταφή των νεκρών, φαίνεται ξεκάθαρα από την τιμωρία, παρά τους αληθινούς ισχυρισμούς των Ναυάρχων πως δεν μπορούσαν να περισυλλέξουν τους νεκρούς λόγω της τρικυμίας που επικρατούσε στην περιοχή της ναυμαχίας.

Ούτε το γεγονός αυτό τους έσωσε! Πολύ ακριβά πλήρωσε η Αθηναϊκή Δημοκρατία βεβαίως την έλλειψη των ναυάρχων της, αφού στην επακολουθήσασα ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς, ο αθηναϊκός στόλος υπέστη κυριολεκτικά συντριβή και αυτό ήταν το τέλος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αφού η ναυμαχία αυτή ήταν η αρχή του τέλους του Πελοποννησιακού πολέμου.  

Tak