30.10.12

Αν πέσει κι αυτός....


Αν πέσει αυτός, δε θα μπορώ να προσδοκώ πλέον την ανάσταση των ονείρων που μου τάξανε…


Έγραφα τον Αύγουστο του 2008 τα εξής, που νιώθω σαν να τα έχω γράψει σήμερα:

«Όταν ήμουν –επί Σημίτη- στην αντιπολίτευση, άκουγα τον Καραμανλή να μιλάει για το σπάταλο κράτος και άλλα φανταζόμουν! Έβλεπα στα πλαίσια της επανίδρυσης του κράτους πρώτα – πρώτα, ένα μικρό κράτος, που θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, απαλλαγμένο από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, απαλλαγμένο από τα παρασιτικά «πρυτανεία», από τους τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους, από το χαρτομάνι, από τους δημόσιους εργατοπατέρες, από και από και από…

Πίστευα πως ο Καραμανλής θα λειτουργήσει ένα κράτος, ξεκινώντας από τους υπουργούς του, με το φραγγέλιο… Πίστευα πως έχοντας ο ίδιος υπόψη του την πληροφορική που άλλαξε και εξακολουθεί να αλλάζει τα πάντα στη χώρα και τον κόσμο, πως από την ποσότητα η δημόσια διοίκηση θα περνούσε στην ποιότητα, με λιγότερους υπαλλήλους, αλλά καταρτισμένους και κυρίως ήλπιζα σε μια διοίκηση ικανή, που θα μπορούσε να προσφέρει στη χώρα άπειρες εργατοώρες, που χάνονται σαν θυσία στις αλήστου μνήμης σοβιετικές ουρές για κοτόπουλο και ντομάτες!

Εδώ όμως δεν μιλάμε ούτε για κοτόπουλο ούτε για ντομάτες, μιλάμε για μια ιστορία όπου το περισσότερο από το 11% των Ελλήνων είναι δημόσιοι υπάλληλοι, το υπόλοιπο 79% θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και μένουν και εννιακόσιες χιλιάδες Έλληνες να δουλέψουν για όλους τους άλλους, που θέλουν να πιαστούν από … κρατική θυρίδα, κατά τα ειωθότα!

Δεν κρίνω βέβαια τις επιθυμίες των συμπατριωτών μου, έτσι το βρήκαν, έτσι το θέλουν, άλλωστε πέρα από τις «ευκαιρίες» που έχει το δημόσιο, όλο και κάποιο κομματάκι ψωμί θα «φάνε» και από τον ιδιωτικό τομέα τις άπειρες ελεύθερες ώρες, χωρίς άλλωστε να γίνονται και καταπιεστικοί στους εργοδότες με υπερβολικές απαιτήσεις: Λίγα θέλουν και μαύρα τα θέλουν και άντε να είμαστε καλά…

Έχω αναφέρει πολλές φορές και το επαναλαμβάνω πως για όλη αυτή την ιστορία φταίνε η πολιτική και οι πολιτικοί μας. Διότι σφιχταγκαλιάζοντας τους «πελάτες» τους, προς εκατέρωθεν οφέλη, ασφυκτιούν τη χώρα μέχρι του βαθμού της ασφυξίας!

Επέτρεψαν λοιπόν στην νέα εποχή της πληροφορικής να επιζήσει και η παλιά και δυστυχώς με τη νοοτροπία της, με την οποία και ξανά δυστυχώς μπολιάζεται και η νέα εποχή!

Δε θα ήθελα να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, άλλωστε τις ξέρετε και τις υποψιάζεστε, αλλά θέλω να αναφερθώ για μια ακόμα φορά στα όνειρα που έκανα όταν το κόμμα μου ήταν στην αντιπολίτευση…

Να αναφερθώ με δέος, ανατριχιάζοντας στο άκουσμα του «σπάταλου» κράτους και ανατριχιάζοντας δυο φορές παραπάνω, ακούγοντας για την «επανίδρυση του κράτους», μια φράση που η φιλοσοφία της περιείχε για μένα ένα μήνυμα του τύπου «κόκκινος Οκτώβρης»!

Εγώ περίμενα το δικό μου «γαλάζιο Οκτώβρη», αλλά αντί αυτού, φτάσαμε να γίνουμε και η χλεύη των δις ηττημένων, κατά τη ρήση του «Γέρου της Δημοκρατίας», ο οποίος άφησε πίσω του το χιούμορ του αλλά και τον Αντρέα, ο βίος και η πολιτεία του οποίου κάνουν τα κόκαλα του «Γέρου» να τρίζουν, πόσο δε μάλλον η αναφορά στους κατιόντες του δεύτερου βαθμού.

Πέρα όμως και από αυτά, προς αντιδιαστολή με την πίκρα μου, που παραμένει, προσδοκώ ανάσταση των ονείρων που μου τάξανε…».

Αυτά έγραφα τότε και προσδοκούσα την ανάσταση των ονείρων μου, μια ανάσταση που εν τέλει αναβλήθηκε, ματαιώθηκε και στο τέλος εξευτελίστηκε εντελώς, γιατί οι πολιτικοί μου, στους οποίους είχα αναθέσει τη διαχείρισή τους, περί άλλων τύρβαζαν και κυρίως το να μη χάσουν τα … «πολιτικά έσοδα» από την προστασία του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου, στον οποίο όλοι οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων, είναι ψυχή τε και σώματι αφοσιωμένοι! Και όχι μόνο… Γέμισαν με τεχνητή ευτυχία και με ψέμα το λαό, ένα ψέμα που έγινε ποτάμι και έπνιξε τη χώρα μας και το λαό της και εμένα μαζί!

Εκ των σφαλμάτων τους βρέθηκε η τρόικα στην πλάτη μας και αντί να σβερκώσουν τους υπαίτιους και να κάνουν το σωστό, παραβιάζουν εξόφθαλμα και εν ψυχρώ τα συνταγματικά μου δικαιώματα και από πολίτη με έχουν μεταβάλει σε φόρου υποτελή, αποστερώντας μου το δικαίωμα να έχω δουλειά, να έχω περιουσία, να ασκώ τα ατομικά και πολιτικά μου δικαιώματα, δεν είμαι πλέον πολίτης και δε βλέπω τη Δημοκρατία να ανθεί και να θάλλει τριγύρω μου!

Δεν είμαι από αυτούς που τα «φάγαμε μαζί»… Γιατί όμως με καλούν να πληρώσω τα σπασμένα, γιατί παίζουν με τη σύνταξή μου, την οποία –και από ότι φαίνεται- θα προσθέσουν στα πεθαμένα μου όνειρα. Φυσικά κανείς δε θα μου απαντήσει… Τι να μου πούνε άλλωστε; Μήπως ο διαχειριστής της τύχης μας πρωθυπουργός, που μπορεί και συναλλάσσεται με την κ. Μέρκελ ή παρίσταται ίσος προς ίσους στο συμβούλιο κορυφής μπορεί; Κι απέ; Δυο βαρίδια της συγκυβέρνησης δεν του δένουν πισθάγκωνα τα χέρια; Τι να μου πει έτσι; Και κάπως έτσι τι έγινε λοιπόν; Να συμπεριλάβω και τον ίδιο στα χαμένα μου όνειρα; Ένα όνειρο από τα καλύτερα, το καλύτερο ίσως, που έδινε νόημα και σκοπό στη διαρκή αναμονή της ζωής μου!

Αν πέσει αυτός, δε θα μπορώ να προσδοκώ πλέον και σε καμιά περίπτωση την ανάσταση των ονείρων μου…

Ούτε και στα θαύματα θα μπορώ να πιστεύω…

Τετέλεσται;

Θέλω να πιστεύω όμως πως θα κερδίσει την τελευταία μάχη… Θέλω να πιστεύω –έστω και απελπισμένα- στην ελπίδα…

Τάσος Κώτσης

1 σχόλιο: