Σε ένα άτυπο νόμο του κέντρου λοιπόν (όπου η σήμανση είναι ελλιπής), οι καταστηματάρχες επιτρέπεται να παρκάρουν σε δρόμους όπως η Καρόρη, η Πολυκλείτου, η Βίσσης και αρκετούς άλλους, χωρίς ελεγχόμενη στάθμεση, αλλά προς θεού, μην τολμήσεις να αφήσεις το αυτοκίνητο σου εσύ, οι καταστηματάρχες βγαίνουν από τα μαγαζιά τους σαν ιπτάμενα όρκ και ορμάνε να σε λιντσάρουν με φτυάρια, ομπρέλες, τσεκούρια, φωτιά, και τις Mercedes τους του 1993.
Το κατεξοχήν επιχείρημα των καταστηματαρχών είναι ότι έχουν μαγαζί σε αυτό το δρόμο 20 χρόνια, και ότι τους ανήκει ο χώρος μπροστά από αυτό, και το υπέδαφος, και οποιος περνάει και στέκεται για πάνω από δέκα λεπτά, και ότι όποιο επιχείρημα και αν φέρεις, φυσικά έχεις άδικο. Όπως ο αγαπημένος μου μανούρας στην Καρόρη που όταν του είπα ότι αν το πάμε με χρόνια, εγώ γεννήθηκα στη γειτονιά και μου απάντησε κουνόντας το μακρύ μαλλί του σαν άλλη Όλγα Τρέμη ότι “ναι αλλά εγώ οδηγώ πιο πολλά χρόνια” και μετά νομίζω πετάχτηκε ένας και είπε κάτι για το μπαμπά του που δέρνει τον δικό μου.
Από την άλλη, οι αρχιδοτσιφλικάδες του κέντρου υπήρχαν, και θα υπάρχουν πάντα, τους θυμάμαι από παιδί που άλλη ασχολία δεν είχαν από το να τσακώνονται με οποιονδήποτε.
Το θέμα είναι στο Δήμο, και τα αγαπημένα παράσιτα που μπήκανε με κομματικό βύσμα στη δημοτική αστυνομία και καίνε μαζούτ. Δουλεύουν με ρυθμούς χελώνας, φεύγεις από την εργασία σου, πας στα κεντρικά να κάνεις ένσταση για κλήση τρία τετράγωνα από εκεί, καταλήγεις σε μιάμιση ώρα αναμονή για ελλιπή σήμανση που εκείνοι θα έπρεπε να βεβαιώσουν σε πέντε λεπτά. Τους δείχνεις φωτογραφίες που τράβηξες όλο το δρόμο, σε αγνοούν, περίμενε λένε. Φυσικά δεν έχουμε όλοι την πολυτέλεια να κάνουμε βόλτες με τις ώρες, να τραμπουκίζουμε κανέναν μικροπωλητή και να μοιράζουμε ραβασάκια για ένα μέτρο τουλάχιστον αναποτελεσματικό. Την πληρώνεις την κλήση για να γυρίσεις στη δουλειά σου και σου λένε έλα όποτε να κάνεις ένσταση και μόνο που δεν ακούς το ΜΑΛΑΚΑ καθώς φεύγεις.
Δεν πειράζει, καλή καρδιά, αφού απαγορευόταν ας πάει στο καλό. Έρχεται μια κάποια επόμενη μέρα, παρκάρεις στην Πολυκλείτου, σήμανση για απαγόρευση παρκαρίσματος πουθενά, διαγράμμηση στο δρόμο πουθενά, παρκάρεις, πετάγονται τα ιπτάμενα όρκ “ΘΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΦΟΡΤΗΓΟ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΣΕΙ ΕΚΕΙ” τους εξηγείς ότι ξέρεις ότι λένε παπαριές “ΘΑ ΣΕ ΓΡΑΨΟΥΝ ΕΚΕΙ” συνεχίζουν, τους λές δεν έχει σήμανση και σου φωνάζουν “ΘΑ ΔΕΙΣ” πετώντας φωτιές από το στόμα και κλάνοντας κεραυνούς. Κλειδώνεις, πας στο γραφείο για λίγο, επιστρέφεις αργότερα και καθώς περπατάς βλέπεις ότι κανένα αυτοκίνητο δεν έχει κλήση, εκτός από το δικό σου, που μάλλον εμφανίστηκε εξ ουρανού γιατί πως αλλιώς εξηγείται ότι η Δημοτική αστυνομία δεν είδε όλα τα γύρω, που όλως τυχαίως ανήκουν στους καταστηματάρχες; Παρκάρισμα σε πεζόδρομο γράφει η κλήση, ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ, τρίβω μάτια, τσιμπάω ρώγες, σφαλιαρίζομαι, πουθενά δεν εμφανίζεται ο πεζόδρομος μπροστά μου. Σκέφτομαι τη φράση άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Παίρνω τηλέφωνο στις καταγγελίες της Δημοτικής Αστυνομίας με αντιστροφή της λογικής, τους εξηγώ ότι θέλω να κάνω μια καταγγελία για την Πολυκλείτου για παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των καταστηματαρχών καθώς είναι πεζόδρομος, λαμβάνω πρώτη απάντηση ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ, κοιτάω την κλήση που κρατάω στα χέρια μου τρίβω μάτια, τσιμπάω ρώγες, σφαλιαρίζομαι, πουθενά δεν εμφανίζεται οτι -δεν είναι πεζόδρομος- μπροστά μου. Της λέω τότε να στείλουν κλιμάκιο να βεβαιώσει την παράβαση, μου εξηγεί ότι “Η ΣΗΜΑΝΣΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΙΠΗΣ ΚΑΙ ΑΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΒΑΣΗ”, ήρθε η ώρα λοιπόν που την ρωτάω γιατί τότε ΜΟΝΟ εμένα γράψανε αφού δεν υπάρχει λόγος να γράψεις κάποιον σε αυτόν το δρόμο και να πάω την λάθος γραμμένη κλήση να μου την σβήσουν, αλλά λέει όχι, πρέπει πρώτα να φύγω ξανά από τη δουλειά μου “να πάω στο κτίριο της Δημοτικής, να κάνω ένσταση και έπειτα να ΒΕΒΑΙΩΘΕΊ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΛΛΙΠΗ ΣΗΜΑΝΣΗ ΑΠΟ ΚΛΙΜΑΚΙΟ”.
Βγάζω τις κάλτσες μου από τα νεύρα, τις τρώω μπροστά σε όλους, αύριο θα παω να πληρώσω την κλήση, να βοηθήσω να συντηρηθεί το πανέμορφο αυτό οικοσύστημα της Δημοτικής αστυνομίας που τόσο με αγαπά.
Μιαν άλλη φορά θα πούμε για την περιπέτεια που ζητάω κάρτα κατοίκου για την περιοχή της Πλατείας Μαβίλη και ενώ δεν είμαι ούτε ενοικιαστής – ούτε αγοραστής, για να βεβαιωθεί η δημοτική αστυνομία μου ζητάει εκτός από υπεύθυνη δήλωση φιλοξενίας (λογικό) και απαραίτητα μεταφορά όλων των φορολογικών μου δικαιωμάτων στην ΔΟΥ που αυτοί θα μου υποδείξουν (χωρίς να ενδιαφέρονται αν έχεις δηλώσει κάπου έδρα για επιχείρηση), άρα δηλαδή και περίπου 2131 ώρες ελεύθερες, καθώς η μεταφορά της ΔΟΥ συνεπάγεται υπογραφή απο όλα τα τμήματα. Ξεκινάς βέβαια απο το μητρώο και καταλήγεις στον ελεγκτή για να αποφασίσει αν θα γίνει και αυτοψία στη νέα έδρα. Και φυσικά μεταφορά σχεδόν και για οτιδήποτε άλλο αφορά δημόσιες υπηρεσίες και κρίνουν αναγκαίο.
Από την άλλη χαίρομαι, γιατί πραγματικά πιστεύω πως όλα αυτά τα κοπρόσκυλα θα ήταν άνεργα αν δεν είχαν το βυσματάκι τους και η σκέψη μου είναι μαζί τους.
Από Alekzunder's Brainstorm
Το κατεξοχήν επιχείρημα των καταστηματαρχών είναι ότι έχουν μαγαζί σε αυτό το δρόμο 20 χρόνια, και ότι τους ανήκει ο χώρος μπροστά από αυτό, και το υπέδαφος, και οποιος περνάει και στέκεται για πάνω από δέκα λεπτά, και ότι όποιο επιχείρημα και αν φέρεις, φυσικά έχεις άδικο. Όπως ο αγαπημένος μου μανούρας στην Καρόρη που όταν του είπα ότι αν το πάμε με χρόνια, εγώ γεννήθηκα στη γειτονιά και μου απάντησε κουνόντας το μακρύ μαλλί του σαν άλλη Όλγα Τρέμη ότι “ναι αλλά εγώ οδηγώ πιο πολλά χρόνια” και μετά νομίζω πετάχτηκε ένας και είπε κάτι για το μπαμπά του που δέρνει τον δικό μου.
Από την άλλη, οι αρχιδοτσιφλικάδες του κέντρου υπήρχαν, και θα υπάρχουν πάντα, τους θυμάμαι από παιδί που άλλη ασχολία δεν είχαν από το να τσακώνονται με οποιονδήποτε.
Το θέμα είναι στο Δήμο, και τα αγαπημένα παράσιτα που μπήκανε με κομματικό βύσμα στη δημοτική αστυνομία και καίνε μαζούτ. Δουλεύουν με ρυθμούς χελώνας, φεύγεις από την εργασία σου, πας στα κεντρικά να κάνεις ένσταση για κλήση τρία τετράγωνα από εκεί, καταλήγεις σε μιάμιση ώρα αναμονή για ελλιπή σήμανση που εκείνοι θα έπρεπε να βεβαιώσουν σε πέντε λεπτά. Τους δείχνεις φωτογραφίες που τράβηξες όλο το δρόμο, σε αγνοούν, περίμενε λένε. Φυσικά δεν έχουμε όλοι την πολυτέλεια να κάνουμε βόλτες με τις ώρες, να τραμπουκίζουμε κανέναν μικροπωλητή και να μοιράζουμε ραβασάκια για ένα μέτρο τουλάχιστον αναποτελεσματικό. Την πληρώνεις την κλήση για να γυρίσεις στη δουλειά σου και σου λένε έλα όποτε να κάνεις ένσταση και μόνο που δεν ακούς το ΜΑΛΑΚΑ καθώς φεύγεις.
Δεν πειράζει, καλή καρδιά, αφού απαγορευόταν ας πάει στο καλό. Έρχεται μια κάποια επόμενη μέρα, παρκάρεις στην Πολυκλείτου, σήμανση για απαγόρευση παρκαρίσματος πουθενά, διαγράμμηση στο δρόμο πουθενά, παρκάρεις, πετάγονται τα ιπτάμενα όρκ “ΘΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΦΟΡΤΗΓΟ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΣΕΙ ΕΚΕΙ” τους εξηγείς ότι ξέρεις ότι λένε παπαριές “ΘΑ ΣΕ ΓΡΑΨΟΥΝ ΕΚΕΙ” συνεχίζουν, τους λές δεν έχει σήμανση και σου φωνάζουν “ΘΑ ΔΕΙΣ” πετώντας φωτιές από το στόμα και κλάνοντας κεραυνούς. Κλειδώνεις, πας στο γραφείο για λίγο, επιστρέφεις αργότερα και καθώς περπατάς βλέπεις ότι κανένα αυτοκίνητο δεν έχει κλήση, εκτός από το δικό σου, που μάλλον εμφανίστηκε εξ ουρανού γιατί πως αλλιώς εξηγείται ότι η Δημοτική αστυνομία δεν είδε όλα τα γύρω, που όλως τυχαίως ανήκουν στους καταστηματάρχες; Παρκάρισμα σε πεζόδρομο γράφει η κλήση, ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ, τρίβω μάτια, τσιμπάω ρώγες, σφαλιαρίζομαι, πουθενά δεν εμφανίζεται ο πεζόδρομος μπροστά μου. Σκέφτομαι τη φράση άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Παίρνω τηλέφωνο στις καταγγελίες της Δημοτικής Αστυνομίας με αντιστροφή της λογικής, τους εξηγώ ότι θέλω να κάνω μια καταγγελία για την Πολυκλείτου για παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των καταστηματαρχών καθώς είναι πεζόδρομος, λαμβάνω πρώτη απάντηση ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ, κοιτάω την κλήση που κρατάω στα χέρια μου τρίβω μάτια, τσιμπάω ρώγες, σφαλιαρίζομαι, πουθενά δεν εμφανίζεται οτι -δεν είναι πεζόδρομος- μπροστά μου. Της λέω τότε να στείλουν κλιμάκιο να βεβαιώσει την παράβαση, μου εξηγεί ότι “Η ΣΗΜΑΝΣΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΙΠΗΣ ΚΑΙ ΑΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΒΑΣΗ”, ήρθε η ώρα λοιπόν που την ρωτάω γιατί τότε ΜΟΝΟ εμένα γράψανε αφού δεν υπάρχει λόγος να γράψεις κάποιον σε αυτόν το δρόμο και να πάω την λάθος γραμμένη κλήση να μου την σβήσουν, αλλά λέει όχι, πρέπει πρώτα να φύγω ξανά από τη δουλειά μου “να πάω στο κτίριο της Δημοτικής, να κάνω ένσταση και έπειτα να ΒΕΒΑΙΩΘΕΊ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΛΛΙΠΗ ΣΗΜΑΝΣΗ ΑΠΟ ΚΛΙΜΑΚΙΟ”.
Βγάζω τις κάλτσες μου από τα νεύρα, τις τρώω μπροστά σε όλους, αύριο θα παω να πληρώσω την κλήση, να βοηθήσω να συντηρηθεί το πανέμορφο αυτό οικοσύστημα της Δημοτικής αστυνομίας που τόσο με αγαπά.
Μιαν άλλη φορά θα πούμε για την περιπέτεια που ζητάω κάρτα κατοίκου για την περιοχή της Πλατείας Μαβίλη και ενώ δεν είμαι ούτε ενοικιαστής – ούτε αγοραστής, για να βεβαιωθεί η δημοτική αστυνομία μου ζητάει εκτός από υπεύθυνη δήλωση φιλοξενίας (λογικό) και απαραίτητα μεταφορά όλων των φορολογικών μου δικαιωμάτων στην ΔΟΥ που αυτοί θα μου υποδείξουν (χωρίς να ενδιαφέρονται αν έχεις δηλώσει κάπου έδρα για επιχείρηση), άρα δηλαδή και περίπου 2131 ώρες ελεύθερες, καθώς η μεταφορά της ΔΟΥ συνεπάγεται υπογραφή απο όλα τα τμήματα. Ξεκινάς βέβαια απο το μητρώο και καταλήγεις στον ελεγκτή για να αποφασίσει αν θα γίνει και αυτοψία στη νέα έδρα. Και φυσικά μεταφορά σχεδόν και για οτιδήποτε άλλο αφορά δημόσιες υπηρεσίες και κρίνουν αναγκαίο.
Από την άλλη χαίρομαι, γιατί πραγματικά πιστεύω πως όλα αυτά τα κοπρόσκυλα θα ήταν άνεργα αν δεν είχαν το βυσματάκι τους και η σκέψη μου είναι μαζί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου