Revolution....

Οι εικόνες που προβλήθηκαν στο χαζόκουτο και οι εξιστορήσεις με συνθηματολογία παλαιοκομμουνιστικής αίγλης, δεν με εξέπληξαν. Αντιθέτως το σκηνικό παραμένει το ίδιο για να μην χαλάσει η μαγιά. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ταΐζει το ετοιμοπόλεμο πόπολο, το λούμπεν προλεταριάτο, τους θιασώτες του υπαρκτού σοσιαλισμού, τον μπερδεμένο σαχλοσυριζαίο, τον χωριάτη καλαζνικολάγνο, τις σκιές που προβάλλουν δειλά απ’τα σοκάκια των Εξαρχείων, κρατώντας την μολότοφ σαν φαλλό που ανυπομονεί για το φλογάτο παγωτό στο αστικό μισητό μοτίβο.

Όλοι οι προνομιούχοι της αξιοπρόσεκτης κι άσφαλτης ιδεολογίας, θυμίζουν τους εμιγκρέδες που έγλειφαν τον Λουδοβίκο 18ο ερχόμενοι απ’την εξορία, την ισχυρογνωμοσύνη του Καρόλου 10ου, ανακυκλώνοντας για χιλιοστή φορά τα φρικτά στερεότυπα.

Η χυδαιότητα δεν έχει όρια. Τίποτα πλέον δεν αρνείται την υπερβολή για να μην θεωρηθεί φασιστικό, ρατσιστικό, κομπλεξικό, ασόβαρο, ταξικό, παράταιρο.

Το ελληναριό δεν το βουλώνει για να συλλογιστεί με σοβαρότητα τι μέλλει γενέσθαι. Αντιθέτως, ανεμίζει λάβαρα, γκαρίζει για το αστυνομευόμενο κράτος, σχολιάζει στα κοινωνικά δίκτυα, αγχώνεται να συμπορευτεί με την 6/12/2008 για το βεβιασμένο θέσφατο της διελκυστίνδας του δίκιου, που σε λίγο θα κοπεί στη μέση και όλοι θα πέσουμε με τον κώλο στο χώμα. 

Τέτοιες πρακτικές είναι αποκλειστικότητα του ΚΚΕ που θεωρεί τους νεκρούς ιδιοκτησία του, αποτυπώνοντας το σφυροδρέπανο στην επιτύμβια στήλη με φρικαλέους επικήδειους. Τρίζουν τα κόκαλα του προτεστάνη Guisot όταν διατράνωνε τα ιδεώδη της Δημοκρατίας στους πεισμωμένους αριστοκράτες με την περούκα.

Ο βόθρος δεν έχει πάτο τελικά αφού σε λίγο καιρό το Σύνταγμα θα κατακλύζεται καθημερινά απ’το κάθε κατακάθι που θεωρεί εαυτόν αναξιοπαθούντα. Οι βάνδαλοι, οι ακροαριστεροί, οι σταλινιστές και οι αναρχοφασίστες δεν δίνουν δεκάρα για τα θύματα της Μαρφίν, τον Θάνο Αξαρλιάν, τον Μανώλη Καντάρη. Στην διαδήλωση είδα μικρά παιδιά να φωνάζουν, κρατώντας σημαίες. Δυστυχώς το ποσοστό των ηλιθίων γονιών αυξάνεται, θεωρώντας αγωνιστικό λάφυρο τα θρασέα βλαστάρια τους. Οι ανήλικοι δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, πόσω μάλλον δικαίωμα για απεργία κι αυταπάτες. Φυσικά η γνώση στρέφει το βλέμμα στην τρομοκρατία, στον τραμπουκισμό και στο χάος. Δεν εντυπωσιάζομαι λοιπόν απ’τους αποφοίτους των σχολείων. Η αποδόμηση της λογικής δεν ασχολείται με το Ωραίο αλλά χαζολογά με τους μπάτσους.

Διανύουμε το 1974 διότι το μαύρο χρώμα της κιμωλίας θεωρείται πρέπον για τον βραδύνου ριζοσπάστη πολεμιστή. Οι Βαλκάνιοι θυματολεβέντες, ασχολούνται ως διανοητές με την εξειδίκευση της μνησικακίας. Τα πόστα πολλά: τράπεζες, ιστορικά κτίρια, κατοικίες, άνθρωποι. 

Τα τέσσερα θύματα της Μαρφίν λιντσαρίστηκαν απ’τον όχλο με αποκορύφωμα τις γελοιότητες που ελέχθησαν στο κοινοβούλιο απ’τα ανίκανα κόμματα. Δεν άνοιξε μύτη απ’τους επαγγελματίες ανθρωπιστές της φαιοκόκκινης αναπηρίας. Δεν είδα κανέναν τους ν’ασχολείται με αυτόχειρες, με τον διπλανό του που έλαβε έξωση, με την λαθρομετανάστευση και τα κοινωνικά κακά που φέρει, προ Μνημονίου. 

Οι κανόνες και τα όρια, οι νόμοι και το κοινωνικό συμβόλαιο απαξιώνονται λόγω υποκειμενιστικού ψευδοϊδεαλισμού. Ο Σαρτρ καμάρωνε για την απουσία Υπέρ-Εγώ. Ζόφος.

Η δημιουργία δεν αφορά κανέναν. Η Ιστορία διδάσκει κι αποκαλύπτει αιτίες, αφορμές, ανέκδοτα έγγραφα, ρήσεις και με εργαλείο την μεθοδολογία της, ανοίγει τα μάτια αλλά κυρίως τ’αυτιά, με σκοπό την γνώση και την κρίση. 

Ο Καστοριάδης έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου ότι τα γλωσσήματα αποτελούν την γελοιοποίηση της θεωρίας. 

Ευτυχώς οι μαρξιστές παραμένουν κλασικό παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν υπάρχει μεταβατική νηφαλιότητα αλλά φθόνος, παράνοια και μίσος. Μίσος για τον εαυτό που μισεί. Μίσος για το ακριβό αυτοκίνητο του γείτονα. Μίσος για την Δημοκρατία. Μίσος για τα πάντα. Μίσος για όλα. 

Η χαρά πλέον απαγορεύεται. Απ’τους συμπάσχοντες του Μνημονίου. Απ’τους κατεστραμμένους Αγαναβλαμμένους. Απ’τους επιτετραμμένους σωτήρες του αδικοχαμένου Αλέξη από έναν μαλάκα Μανιάτη.

The elf at bay