Το εμπόριο της ελπίδας…

Τα λίγα γνωστά δικηγορικά γραφεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, οι εργατολόγοι, που αναλαμβάνουν ομαδικές υποθέσεις συμβασιούχων κατά του ελληνικού Δημοσίου, σίγουρα δεν είναι αυτοί που γέννησαν το πρόβλημα της επιστροφής συμβασιούχων δυνάμει προσωρινών διαταγών.

Δεν το δημιούργησαν αυτοί, αλλά το εκμεταλλεύτηκαν για λογαριασμό των γραφείων τους και των πελατών τους.

Αξιοποίησαν στο έπακρο τα κενά και τις δυσχέρειες απονομής της δικαιοσύνης, την πολύχρονη ρουσφετολογική πρακτική της πολιτείας και τη δίψα νέων ανθρώπων να κρατήσουν ανοιχτή τη θέση στο Δημόσιο.

Άλλωστε μέχρι και τον περασμένο Απρίλιο οι εργατικές αγωγές προσδιορίζονταν 2-2,5 χρόνια αργότερα, με συνέπεια η έκδοση των προσωρινών διαταγών να καταστεί κανόνας.

Η λογική και η πρακτική των προσωρινών διαταγών διατηρούσαν και συνεχίζουν να συντηρούν νωπή την ελπίδα των συμβασιούχων που βλέπουν ότι μπορούν να επιστρέψουν στην εργασία τους και να συνεχίσουν να αμείβονται από το Δημόσιο-εργοδότη, αδιαφορώντας για το εάν η αγωγή τους θα εκδικαστεί μετά 2,5 χρόνια. Όμως η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, ο νομικός της κόσμος γνωρίζεται καλά και τα δικηγορικά γραφεία που χειρίζονταν επί χρόνια υποθέσεις συμβασιούχων, ξέρουν τις απόψεις δικαστών για τα θέματα των συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Γνωρίζουν ποιος είναι αρνητικός και ποιος διάκειται θετικά.

Όχι για το σύνολο των δικαστών αλλά για ένα σημαντικό τμήμα τους.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν έλειπαν και περιπτώσεις δικηγόρων που προτιμούσαν να παραταθεί το καθεστώς της προσωρινής διαταγής, εφόσον η ανίχνευση του εδάφους υπαγόρευε μια ακόμη αναβολή εκδίκασης παρά μια εκδίκαση με αρνητικό για τον εντολέα αποτέλεσμα.

Αλλά κι εδώ δεν υπάρχει παρανομία.

Ούτε και στις περιπτώσεις -γνωστές στους περισσότερους- των γραφείων που προσέλκυαν την πελατεία βάσει μειοδοτικών προσφορών και διαφήμιζαν την έκδοση ομαδικών προσωρινών διαταγών για να προσελκύσουν πελατεία μπορεί κανείς εύκολα να μιλήσει για αξιόμεμπτες πράξεις.

Βεβαίως, άλλη είναι η διάσταση του προβλήματος στα γραφεία που είχαν αφιερώσει αποκλειστικά τη νομική τους ύλη στη φάμπρικα των συμβασιούχων - κάποια από αυτά έχτισαν ακόμη και πολιτικές καριέρες πάνω στα συντρίμμια των συμβάσεων- κι άλλη η διάσταση για τον περιορισμένο αριθμό που μπορεί να χειρίστηκαν, μεταξύ πολλών άλλων υποθέσεων, τα περισσότερα δικηγορικά γραφεία.

Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να αποσιωπήσει και ορισμένες εξαιρετικά ακραίες καταστάσεις τιμολόγησης που έφταναν έως και 1.200 ευρώ το... κεφάλι, αναγκάζοντας ακόμη και συμβασιούχους να μιλάνε για «κοράκια».

Για την ιστορία, αξίζει να σημειώσουμε ότι το εν λόγω γραφείο χειρίζεται περιπτώσεις συμβασιούχων που είχαν προσληφθεί μέσω ΟΑΕΔ στα περίφημα προγράμματα «εργασιακής εμπειρίας», γνωστότερα ως stage.

Αυτά ήταν το τελευταίο κύμα συμβασιούχων σε Ταμεία, υπουργεία και οργανισμούς και μάλιστα με ανανεώσεις που έφταναν ακόμη και τα 5 χρόνια.

Χριστίνα Κοψίνη

Καθημερινή