Τράγκες αγοράζεις… Τράγκες σου πουλάνε!

Μιλούσαμε με φίλη επιχειρηματία. Βρέθηκε, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συζύγου της, να αναγκαστεί να αφήσει τη δουλειά της για να κρατήσει την επιχείρησή του. Πολύ πεσμένες οι δουλειές της, όμως «παραμένουμε ανοιχτοί κι αυτό μετράει.

Η μεγάλη κρίση για μένα ήταν όταν πέθανε ο άντρας μου κι έπρεπε με κάθε θυσία να κρατήσω ό,τι είχε φτιάξει».

Μου διηγήθηκε ένα πρόσφατο περιστατικό.

«Μια πελάτισσά μου, δασκάλα, έκανε ανακαίνιση στο σπίτι της και αγόρασε υλικά από μένα. Κάποια στιγμή, μου είπε ότι ίσως δεν έπρεπε να κάνει ανακαίνιση, επειδή τόσα παιδιά πεινάνε και τόσος κόσμος είναι άνεργος.
Ένιωθε τύψεις επειδή έκανε ανακαίνιση στο σπίτι της! Αναγκάστηκα να της εξηγήσω πόσος κόσμος, από την άλλη, έφαγε ψωμί και δεν έχασε τη δουλειά του επειδή εκείνη έκανε ανακαίνιση. Το καταλαβαίνεις; Ένιωθε τύψεις!».

Σχολιάσαμε λίγο το ότι άνθρωποι που πληρώνονται από το Δημόσιο βρέξει-χιονίσει δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι δεν βρέχει για όλους λεφτά κάθε 15 μέρες κι αδυνατούν να συλλάβουν τη σχέση ανάμεσα στη δική τους κατανάλωση και το μεροκάματο του ελεύθερου επαγγελματία. 
Και κατέληξε η φίλη μου: «Γιατί τα media καταρρακώνουν έτσι την ψυχολογία του κόσμου;

Ακόμη κι άνθρωποι που διαθέτουν χρήματα, δεν ξοδεύουν, ενώ θα μπορούσαν να τονώσουν την αγορά.

Όλη μέρα, όμως, βλέπουν κι ακούν σενάρια καταστροφής, καταθλιπτικά ρεπορτάζ, ζουν μια ατμόσφαιρα άρρωστη. Αυτό δεν πρέπει ν’ αλλάξει;».
Φυσικά. Υποστηρίζω με πάθος ότι αυτό που, πρώτα, χρειαζόμαστε είναι τονωτικές ενέσεις ηθικού.
Δεν βλέπω, γενικά, τηλεόραση, εδώ και χρόνια ξεχνάω να την ανοίξω.

Πιέζοντας τον εαυτό μου, τον τελευταίο καιρό, έβλεπα όσο άντεχα.

Δυσκολεύομαι τρομερά να δω ολόκληρο δελτίο ειδήσεων ή εκπομπή με θέματα επικαιρότητας και καλεσμένους.

Πόσο μάλλον, πρωινή ενημερωτική.
Διαβάζω συνέχεια σχόλια για «τα παπαγαλάκια του συστήματος», που «είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία» και «προωθούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και της τρόικας».

Κάπου κρύβονται, φαίνεται, πολύ καλά.

Τόσο καλά, που δυσκολεύομαι να τα δω.
Αντίθετα, να σας πω τι έχω δει τελευταία.

Τον Νίκο Στραβελάκη μονίμως θυμωμένο με τα μέτρα.

Τον Γιάννη Πρετεντέρη να μιλά για τους Τόμσεν και Σία λες και πρόκειται περί ηλιθίων και σαδιστών.

Την Όλγα Τρέμη να αναρωτιέται εάν ο Όλι Ρεν κατέβασε ιδέα «σε κανένα χαμάμ των Βρυξελλών».

Πού, αυτά; Στο τρισκατάρατο MEGA.
Τον Γιώργο Αυτιά να μιλά στις 7 παρά τέταρτο, πρωί Σαββάτου, για αυτοκτονίες και για τον μπόγια (!) που μάζεψε ένα σκυλί που γαύγισε στους τροϊκανούς και παραλίγο να το θανατώσει (ο μπόγιας) επειδή τους γαύγισε.

Την Ελένη Καλογεροπούλου να έχει απροκάλυπτα το ρόλο του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ.

Δημοσιογράφους της «Αυγής» να βγαίνουν σε παράθυρα για να μιλήσουν ως ΣΥΡΙΖΑ. Τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο να φιλοξενεί τον Νότη Μαριά των ΑΝΕΛΛ.

Τον Γιώργο Τράγκα να χαριεντίζεται μια με τον Αλαβάνο και τον Γλέζο και μια με τους Χρυσαυγίτες.

Την Πόπη Τσαπανίδου να εξαπολύει μύδρους εναντίον της τρόικας.

Πού γίνονται αυτά; Στο συστημικό ΣΚΑΪ.
Την Έλλη Στάη να έχει πάντα στα πάνελ της εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Πού συμβαίνουν αυτά; Στην κρατική ΝΕΤ.

Α, να μην το ξεχάσω, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΚΚΕ, διαμαρτυρήθηκαν με πάθος για την «πράξη ωμής λογοκρισίας και πολιτικής δίωξης» που σήμανε η διακοπή της πρωινής εκπομπής του Κώστα Αρβανίτη και της Μαριλένας Κατσίμη.
Για τον Λάκη Λαζόπουλο στον Alpha είναι περιττό, νομίζω, να γράψω οτιδήποτε.

Δεν έχω δει, εξάλλου, τελευταία, αλλά είμαι σίγουρη ότι έχετε δει και δεν χρειάζεται να πλατειάζω.

Δε θα πω οτιδήποτε, επίσης, για τους επαναστάτες καλλιτέχνες, που συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε αντιτροϊκανισμό και αντιμερκελίτιδα.
Είδα, επίσης, ένα σωρό ψυχοβγαλτικά και υπερβολικά ρεπορτάζ, τραβηγμένα από τα μαλλιά, προκειμένου η ατμόσφαιρα της φτώχειας να τονίζεται και να η μιζέρια να μας περιβάλλει.

Εννοείται ότι δεν λέω ότι δεν υπάρχει φτώχεια, έτσι;

Άλλο αυτό, όμως, κι άλλο η ολοήμερη προπαγάνδα που υφίσταται ο ταλαίπωρος τηλεθεατής.

Με τι καρδιά να προσπαθήσεις να δουλέψεις, να αγωνιστείς, να τρέξεις, να αναζητήσεις, να κατεβάσεις ιδέες, όταν όλοι βάζουν τα δυνατά τους για να σε πείσουν ότι είσαι κι εσύ χαμένος, όπως κι όλοι οι άλλοι;

Στο «όλοι», βέβαια, δεν περιλαμβάνονται οι ακριβοπληρωμένοι «προστάτες του λαού».
Για το τι ακούγεται στο ραδιόφωνο, δεν θα το σχολιάσω καν. Ντρέπομαι.

Ούτε για τις εφημερίδες και για ενημερωτικά site θα μιλήσω, όπου δυσκολεύομαι, συχνά, να βρω αντιστοιχία ανάμεσα στον πομπώδη και τρομοκρατικό τίτλο και το αδύναμο ρεπορτάζ ή τη «χλωμή» είδηση.

Δε θα αναφερθώ ούτε σε αρθρογράφους οι οποίοι ξαφνικά εμφανίζονται οπαδοί του «φταίει η τρόικα για ό,τι μας συμβαίνει».

Θα μείνω μακριά κι απ’ το σχολιασμό των άγριων επιθέσεων με χυδαίους χαρακτηρισμούς εναντίον δημοσιογράφων που δεν κραδαίνουν το λάβαρο της επανάστασης από «αντισυστημικά» media.
Το μόνο που θα πω, είναι ότι τα άτιμα «τα παπαγαλάκια του συστήματος και της τρόικας» είναι πολύ καλά κρυμμένα.

Κι ότι αν είσαι άνθρωπος των media και ντρέπεσαι να βρεθείς στα ίδια «μαγαζιά» με Αυτιάδες και Τράγκες, Λαζόπουλους και τρομολάγνους, αν αρνείσαι να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές προκειμένου να βρεθείς σε κρατικά κανάλια, δεν έχεις και πολλές επιλογές.
Το σύστημα είναι πιο δυνατό από σένα.

Εξάλλου, δεν θέλει εσένα, δεν έχει ανάγκη εσένα.

Δεν πουλάς.

Έχει τους Τράγκες.

Αυτοί πουλάνε. Αυτούς σου πουλάει.
Το ζήτημα είναι γιατί το κοινό αγοράζει Τράγκες.

Ο καθένας ας απαντήσει μόνος του.

Χριστίνα Ταχιάου

Protagon