Ο Αλέξης είναι η ελπίδα του πλανήτη; Μη χ__ω!

Είμαι από αυτούς που πάντα πίστευαν ότι ο χρόνος είναι με το μέρος του μαρξισμού.

Ότι ο κομμουνισμός αποτελεί (νομοτελειακά) το μέλλον μας.

Ήμουν όμως πιο μικρός, και πιο αθώος, και οι εποχές αλλιώτικες.

Παράλληλα, δεν είχα βάλει στην εξίσωση τον σημαντικό παράγοντα της ανθρώπινης φύσης.

Που όσο μεγαλώνω, και όσο αποκτάω περισσότερες εμπειρίες, τόσο πιο πολύ τον θεωρώ ως τον πιο κρίσιμο παράγοντα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Έτσι, όσο ουτοπικός κι αν είναι ο θεωρητικός μαρξισμός, όσο καλοπροαίρετοι οι υποστηρικτές του (λέμε τώρα), τόσο πιο πολύ θα σκοντάφτει θέλει δεν θέλει στον ανθρώπινο παράγοντα.

Στην φύση που λέγαμε, και που περί άλλων τυρβάζει.

Άλλωστε, εβδομήντα τόσα χρόνια «σοσιαλισμού», μόνο τον «σοσιαλιστικό νέο άνθρωπο» δεν δημιούργησαν.

Μάλλον το αντίθετο έγινε τελικά…

Ιστορικά, η παραπάνω πλανημένη θεώρησή μου, περί του χρόνου κλπ, είχε επιβεβαιωθεί όταν μετά το τέλος του Α`ΠΠ η Ρωσία έγινε κομμουνιστική, και μετά το τέλος του Β`ΠΠ έγινε κομμουνιστική και η μισή Ευρώπη, ενώ λίγο αργότερα ακολούθησε και η Κίνα.

Μάλιστα, είχα και το επιχείρημα ότι όπως η οπισθοδρομική αγροτική Ρωσία, με κομμουνισμό, κατάφερε σε λίγα χρόνια να γίνει υπερδύναμη, και όπως η πολυπληθής πάμφτωχη Κίνα σημείωσε ραγδαία άλματα, έτσι ο κομμουνισμός νομοτελειακά θα χρησιμεύσει και στον άλλο κοιμώμενο πολυπληθή γίγαντα, την Ινδία, και ίσως αργότερα και στην Βραζιλία, κ.ά.

Διαψεύστηκα παταγωδώς, όπως διαψεύστηκε μια ολόκληρη στρατιά Μαρξιστών θεωρητικών, φιλοσόφων, και ακτιβιστών.

Όπως διαψεύστηκαν εκατομμύρια απλών αριστερών, που έχασαν τη ζωή τους τσάμπα και βερεσέ, ή σάπισαν στις φυλακές (ακόμη και κομμουνιστικές) για ένα τενεκεδένιο όραμα.

Σήμερα, η παγκόσμια αριστερά βρίσκεται σε απόλυτη κρίση ύπαρξης, και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση.

Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, αλλά όχι του παρόντος.

Που έχουμε λοιπόν σήμερα κομμουνισμό;

Μετά και τον θάνατο του Τσάβεζ, με την χώρα του να πνίγεται στα σ…ά, χωρίς χαρτί υγείας, η παγκόσμια αριστερά παραπαίει.

Ένα γραφικό και επικίνδυνο καθεστώς στη Β. Κορέα, ένα ασθμαίνον αντίστοιχο στην Κούβα, ένας κομμουνισμός τραβεστί στη Κίνα, κάποια κινήματα εδώ και εκεί, και δάτς όλ!

Οι μέρες του μαρξισμού μοιάζουν μετρημένες.

Παντού;

Όχι!

Διότι στην Ελλάδα, οι αμετανόητοι οπαδοί του μπολσεβίκικου σταλινισμού παραμένουν μπετόν αρμέ, ενώ παράλληλα έχουμε και τους αιθεροβάμονες «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ, και τους πάμπολλους οπαδούς του γιαλαντζί αριστερού Αλέξη Τσίπρα.

Αυτού, που κάποιος θολωμένος διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης, που θεωρεί τον αριστερισμό κουλ και μοδάτο, χαρακτήρισε ως την παγκόσμια ελπίδα, αποδεικνύοντας τα αποτελέσματα του χαλασμένου μπάφου.

Και αν παλιότερα οι αριστερές δυνάμεις έκαναν αντίσταση στα βουνά, αντίσταση στη χούντα, ενεπλάκησαν σε εμφύλιες συρράξεις, συμμετείχαν σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και αποτέλεσαν μπροστάρηδες σε συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς και εργασιακούς αγώνες, σήμερα βλέπουμε μια απλή καρικατούρα των παραπάνω.

Με το ΚΚΕ να εμμένει σε μια αναχρονιστική στείρα αρνητική αντιπολιτευτική οπτική των πάντων, περιμένοντας τον πατερούλη (από πού θα προκύψει άραγε;) που θα φέρει την λαϊκή επανάσταση, και από την άλλη ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού να στηρίζει τις επαναστατικές του ελπίδες στον πρώην καταληψία και νυν αμπελοφιλόσοφο μπον βιβέρ Αλέξη, που αντί να μελετήσει τους κλασικούς του μαρξισμού, συναγελάζεται με τον Όλιβερ Στόουν, και κάποιους άλλους ντεμέκ φιλόσοφους (του μπάφου που λέγαμε) χασκογελώντας και χειροκροτώντας ατάκες για τα Γκούλαγκ.

Αλήθεια, σε ποια γλώσσα συνεννοούνται μεταξύ τους όταν σχεδιάζουν  την μεγάλη ανατροπή;

Και καλά κάνουν και τα λένε, μεταξύ τυριού και αχλαδιού.

Ναι αλλά έτσι δεν γίνεται η επανάσταση.

Ούτε γίνεται υποστηρίζοντας τον κάθε πικραμένο, τον κάθε παραβατικό, τον κάθε μπαχαλάκια, τον κάθε αγανακτισμένο, τον κάθε λαθρομετανάστη, και τον κάθε καλασνικοφόρο εγκληματία (μαϊμού ιδεολόγο ή μη).

Έτσι απλά μεγεθύνεται το χάος, που στη συγκεκριμένη ιστορική οικονομική περίοδο, δεν χρειάζεται καν βοήθεια για να μας τυλίξει όλους…

Και όμως, αυτό ακριβώς κάνει ο Αλέξης και το κόμμα του, και οι χαχόληδες από κάτω που τον επικροτούν.

Το έχω γράψει και άλλες φορές.

Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση.

Και ο απλός κοσμάκης μάλλον δεν την αντιλαμβάνεται.

Αυτό που εκπροσωπεί ο Αλέξης και οι συνιστώσες του ΔΕΝ είναι αριστερά.

Μάλλον σε μόδα ή λάιφ στάιλ φέρνει.

Τι είναι όμως;

Ένα ιδεολογικό ρεμπέτ ασκέρ είναι, αποτελούμενο από ανερμάτιστους πολιτικούς κατσαπλιάδες, κάποιους καιροσκόπους ψηφοθήρες δηλαδή, που πουλάνε αριστεροφροσύνη, και που απλά πάνε για να κερδίσουν εντυπώσεις (και ψήφους) γράφοντας όμως στα τέτοια τους το γενικότερο καλό της χώρας.

Δεν θα μακρηγορήσω.

Απλά θα επαναλάβω ότι προσωπικά τρέφω τον μεγαλύτερο σεβασμό σε όλους εκείνους τους αριστερούς που έδωσαν τη ζωή τους για το γενικότερο καλό. Έστω και αν ήταν παραπλανημένοι.

Τρέφω τον μεγαλύτερο σεβασμό σε όλους εκείνους που δήλωναν αριστεροί, όταν αυτό από μόνο του σε έστελνε φυλακή και εξορία, και κάθε άλλο παρά μόδα ήταν.

Τρέφω τεράστιο σεβασμό στον Τσε Γκεβάρα, τον οποίο θεωρώ τον πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο που περπάτησε ποτέ στη γη, και τον οποίο ξεφτιλίζει με τα καμώματά του ο Αλέξης και οι συν αυτώ.

Τρέφω (ακόμη) μεγάλο σεβασμό στην θεωρία του Μαρξ, η οποία συνεχίζει να αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο ερμηνείας του κόσμου μας.

Δεν τρέφω όμως κανέναν σεβασμό (μάλλον το αντίθετο) για τους καιροσκόπους και αγράμματους (μαρξιστικά και ιστορικά) νεόκοπους δήθεν αριστερούς, στυλ Τσίπρα, Κουράκη, Δούρου, Σκουρλέτη, κλπ που ξεγελούν τον κόσμο, μεγάλο μέρος του οποίου  πλέον πιστεύει πως αυτή είναι η αριστερά, δηλαδή η μπαχαλοποίηση των πάντων,  με ένα άλλο μέρος να ελπίζει στην επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει την εκδίκησή του στο όλο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που τον γονάτισε.

Πιστεύοντας ειλικρινά πως ο Τσίπρας εκπροσωπεί κάτι το καινούργιο και κάτι το αριστερό.

Ότι εκπροσωπεί την ελπίδα…

Μη χέσω!

Την ώρα που ούτε ο ίδιος δεν ξέρει τι εκπροσωπεί και γιατί.

Ναι, αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά…

Με ακούτε αριστεροί;

Strange Attractor