Δύσκολη υπόθεση να είναι το σπίτι σου στην Αγία Παρασκευή
αυτές τις μέρες.
Ακόμα πιο δύσκολη, όταν η απόσταση από τη δουλειά στο
σπίτι ανεβάζει το κοντέρ του
Αλλά λες, δεν βαριέσαι;
Για κάποιο σοβαρό λόγο γίνονται όλα αυτά.
Και διαβάζω και ξαναδιαβάζω κείμενα, ειδήσεις, άρθρα και
ακούω απόψεις και γνώμες και τα δέχομαι όλα.
Τα δέχομαι, είπα.
Σε κάποια συμφωνώ.
Σε άλλα όμως διαφωνώ κάθετα.
Στεναχωριέμαι για όλους αυτούς που έχασαν την δουλειά
τους και που οι πιθανότητες να βρουν κάποια άλλη είναι ελάχιστες έως και
μηδενικές.
Στεναχωριέμαι γι’ αυτούς που προσπαθούσαν να δουλέψουν σε
ένα περιβάλλον που τέσσερις στους πέντε δίπλα τους ήταν απλώς ονόματα σε λίστες
προσωπικού.
Που έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να ξεχωρίσουν και να
αναδείξουν τη δουλειά τους αφού δουλεύοντας σε νταμάρι, έφτιαχναν με τις πέτρες
γλυπτά.
Βγάζω καπέλο και χαιρετώ.
Μου κάνει όμως τεράστια εντύπωση η προβολή όλου αυτού, σαν να γίνεται για πρώτη φορά.
Μάλλον κάποιο έργο έχετε χάσει.
Κάποιος δεν σας έχει πει ότι εδώ και τρία χρόνια στην
ιδιωτική επαγγελματική αγορά τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς.
Και χειρότερα κάποιες φορές.
Κάποιος δεν σας έχει πει ότι μπορεί οι απολύσεις να είχαν
μάξιμουμ διψήφιο νούμερο, αλλά ήταν το ίδιο
οδυνηρές γι’ αυτούς που έφευγαν.
Όσοι έχασαν τη δουλειά τους και προσμετρούνται στις
αναλύσεις και στους πίνακες, ανήκουν όλοι στον ιδιωτικό τομέα.
Χωρίς φανφάρες, χωρίς πανό, χωρίς φωνές και όχλο, άκουσαν
ένα απόγευμα Παρασκευής ότι από Δευτέρα δεν έχει άλλο.
Και αυτή η λίστα που ξεκίνησε δειλά, άρχισε να μεγαλώνει
και να γίνεται από ανοικτό γκρι, απόλυτο μαύρο.
Γιατί οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, με πανό την «Κρίση»
έγιναν κάποιες φορές δήμιοι ανθρώπων ικανών, που έδιναν μεγάλα κομμάτια της
ζωής τους και πήραν ως παράσημο μια απλή ενημέρωση μέσω email ή μια απλή άρνηση της κάρτας να τους βάλει στην
είσοδο.
Άνθρωποι που δεν ήξεραν τις λέξεις «αργία», «ημιαργία»,
«απεργία», «άδεια από τη σημαία», γενικότερα άδεια κάποιες φορές, που το
τηλέφωνό τους χτυπούσε σε ώρες ακατάλληλες, δούλευαν τρελά ωράρια και που ναι,
κάποιοι από αυτούς έβαζαν και αρκετά χρήματα στον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Και από όλους αυτούς, δεν μπορεί κανείς να βγει και να ζητήσει το δίκιο του.
Γιατί κανένας δεν θα γυρίσει να δει μεμονωμένα την κάθε
τέτοια περίπτωση που προσπαθεί τόσο καιρό να ξαναβρεί εργασία και που οι
τέσσερις σελίδες βιογραφικού γίνονται χαρτί
για την ανακύκλωση.
Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που εργάζονται ακόμα.
Κάποιοι που έχουν καταπιεί τρεις και τέσσερις μειώσεις
μισθού, που δουλεύουν για τρεις ανθρώπους και που τρέμουν κάθε μέρα μήπως η
επόμενη τους στείλει και αυτούς να καούν στην πυρά.
Που δουλεύουν και δεν πληρώνονται για μήνες, που
χρηματοδοτούν οι ίδιοι την εργασία τους, που το επαγγελματικό τους μέλλον είναι
απλώς το επόμενο οκτάωρο.
Που ανέχονται πράγματα και καταστάσεις, που βουτάνε τις
τσάντες να φύγουνε και επανέρχονται μετά από ένα τσιγάρο αποσυμπίεσης, που
κλαίνε και δαγκώνονται στις τουαλέτες, γιατί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι είναι
αναγκασμένοι να δέχονται να κάνουν τους τσαρλατάνους και τους αυλικούς, μόνο
και μόνο γιατί ο φόβος της «δύσκολης αγοράς» τους ξεπερνά.
Και παραμένουν.
Αγωνίζονται για την επιβίωση και μάχονται με τον εαυτό
τους για να μην μεταλλαχθούν μέσα σ αυτή τη ζούγκλα που καλούνται να
επιβιώσουν.
Λυπάμαι λοιπόν αν δεν μπορώ να στεναχωρηθώ για τον
οποιοδήποτε στο δημόσιο ειδικά, που κάθε Παρασκευή αρνείται να δουλέψει, ενώ
έχει απαίτηση από άλλους να δουλεύουν για αυτόν.
Λυπάμαι αν δεν μπορώ να στεναχωρηθώ για την τύπισσα που
βρίσκεται σε τμήμα εξυπηρέτησης και σε κάνει να περιμένεις ένα τέταρτο, γιατί
μιλάει στο τηλέφωνο που δεν της πέτυχε το παστίτσιο.
Δεν θέλω να στεναχωρηθώ. Δεν έχω την πολυτέλεια.
Στεναχωριέμαι για μένα που παλεύω και για όλους αυτούς
που πάλεψαν και δεν τα κατάφεραν.
Για όλους αυτούς που άξιζαν και δεν τους έδειξε ποτέ η
τηλεόραση, δεν τους προσφώνησαν ποτέ τα ραδιόφωνα.
Δεν τους ακολούθησε ποτέ κανένα «Π.Α.Μ.Ε» και κανένα
«ΦΥΓΑΜΕ».
Απλώς απολύθηκαν.
Δήμητρα Καφρομάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου