29.8.13

Ρέκβιεμ για ένα «γουρούνι»…



Καλοκαιράκι του 2007. Ιούλιος, βράδυ Παρασκευής.
Γλυκιά νύχτα, ξάστερη, πριν να μας χτυπήσει το τσουνάμι της κρίσης. Η Αθήνα πλημμυρισμένη κέφι και ζωή.
Τα τραπεζάκια έξω, γεμάτα. Τα
α εφηβάκια βγαίναν ραντεβού.
Ήταν 11, κι ένα παλληκαράκι λίγο μεγαλύτερο, 24 χρονών, ετοιμαζόταν να πάει στο δικό του ραντεβού – με τον θάνατο.




Ήταν αστυνομικός. Είχε υπηρεσία στη συναυλία που γίνονταν στο γήπεδο του Baseball.
Στη σκηνή θα ανέβαινε η αφρόκρεμα του ελληνικού ροκ.
Το παλληκαράκι, πηγαίνοντας να συναντήσει τον θάνατο, μπορεί να είχε βάλει το CD από τα «Διάφανα Κρίνα» που θα έπαιζαν εκείνη τη νύχτα και να σιγοτραγουδούσε μαζί τους: «Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου».
Δεν ήξερε ότι σε λίγο θα «παραχωρούσε τις πληγές του, να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι”.



Είχε και έναν συνάδελφο παρέα. Λίγο μεγαλύτερος εκείνος, παιδιά και οι δύο.
Στην είσοδο του γηπέδου συνάντησαν τα «άλλα» παιδιά.
Ίδιας πάνω - κάτω ηλικίας.
Μπορεί να ήταν συμμαθητές στο σχολείο, μπορεί να παίζαν στις ίδιες γειτονιές, μπορεί να αγαπούσαν τα ίδια κορίτσια.
Τώρα όμως εκπροσωπούσαν δύο κόσμους.
Ο ένας είχε τη στολή της αστυνομίας.
Δηλαδή του μπάτσου, του γουρουνιού, του δολοφόνου.
Ο άλλος κόσμος είχε τη στολή του «αντεξουσιαστή».
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καμία αφορμή, 30 περίπου στολές αντεξουσιαστών επιτέθηκαν σε δύο στολές αστυνομικών.
Οι αστυνομικοί είχαν και περίστροφα.
Κανένας τους δεν τράβηξε.
Πώς να ρίξεις σε παιδιά της ηλικίας σου…
Οι αντεξουσιαστές είχαν λοστούς και σιδερογροθιές.
Τις τράβηξαν.
Και σακάτεψαν τις δύο μισητές στολές χωρίς να σκεφτούν ότι μέσα ήταν συμμαθητές τους.
Ο ένας αστυνομικός «γλύτωσε» με βαρειά κατάγματα.
Ο άλλος ήταν από τότε στην εντατική, κλινικά νεκρός.
Το «κλινικά» σβύστηκε προχθές.
Το παλληκαράκι των 24 που τώρα θα ήταν 30 (αλήθεια, μεγαλώνουν οι κλινικά νεκροί;) έφυγε απ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να ξέρει γιατί.
Καμιά διαδήλωση για χάρη του.
Καμιά δήλωση πολιτικού.
Στην κηδεία, η μάνα του θα κλαίει βουβά. 6 χρόνια είχε μια μικρή ελπίδα.
Τώρα, είναι κι αυτή νεκρή.
Θα είναι μερικοί συγγενείς και συνάδελφοι.
Ανάμεσά τους κάποιος που σε έναν μήνα, σε έναν χρόνο, κανείς δεν ξέρει πότε, θα πάει στο δικό του ραντεβού με τον θάνατο, όπως πήγαν τόσοι και τόσοι, πριν το παλληκαράκι.
Κι αυτός, χωρίς να ξέρει το γιατί. (Θυμάται κανείς μας έστω και έναν από τους 100 περίπου αστυνομικούς που τα τελευταία χρόνια σκοτώθηκαν σε ώρα υπηρεσίας;
Ας πούμε, τα ονόματα Γιώργος Ανδριτσόπουλος, Γιάννης Ευαγγελινέλης, σας λένε κάτι;)
Κανένας δημοσιογράφος δεν ασχολήθηκε με τη ζωή του, κανένας δεν νοιάστηκε για το ποιος ήταν, ποιους αγαπούσε, τι όνειρα έκανε.
Κανένας «αρμόδιος» δεν τηλεφώνησε στη μάνα του να την ρωτήσει πώς ένοιωθε αυτά τα 6 χρόνια που χάιδευε το κεφάλι του γιου της στην εντατική κι εκείνος δεν αποκρίνονταν.
Κανένας δεν θα γράψει ποτέ, σε κανένα τοίχο το σύνθημα «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφονημένοι».
Αστυνομικός, άρα αναλώσιμος, ε;
Αν άξιζε να κάνουμε μια διαδήλωση, αν άξιζε να βγούμε στους δρόμους για κάτι, αυτό θα ήταν για να φωνάξουμε με όσο οξυγόνο μπορούμε να μαζέψουμε στα πνευμόνια μας: «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΙΣΟΣ!»
Δεν έχει μέλλον αυτή η χώρα, ούτε αυτό το έθνος, αν τα παιδιά μας αλληλοσκοτώνονται.
Δεν θα έχουμε ούτε παρόν, αν συνεχίσουμε να ανήκουμε στους στρατούς μας, στις φατρίες μας, στις συντεχνίες μας, στις κλίκες μας.
Κι αν όλους τους άλλους τους βλέπουμε σαν εχθρούς.
Επέσατε θύματα, αδέρφια εσείς, σε άνιση μάχη κι αγώνα.
Κι εσείς και οι άλλοι.
Και το παλληκαράκι που έφυγε προχθές κι ο Γρηγορόπουλος.
Αλλά κι ο Κορκονέας. Είναι ΟΛΟΙ θύματα!
Είναι όλοι τους, είμαστε όλοι μας, οι παράπλευρες απώλειες μιας εξουσίας που σκηνοθετεί μάχες στα Εξάρχεια και στις ροκ συναυλίες για αντιπερισπασμό.
Για να νομίζεις ότι εχθροί είναι οι δύο στολές, και να σου τραβάει την προσοχή από το πραγματικό πεδίο της μάχης.
Μόνο που σ’ αυτό το πεδίο - τι περίεργο! - δεν υπάρχει μάχη.
Τα δήθεν «επιτελεία των αντιπάλων» τα έχουν βρει, γιατί είναι πολλά τα κλοπιμαία, Άρη.
Σ’ έναν άλλο, παράλληλο κόσμο, οι ψυχές του Γρηγορόπουλου και του αστυνομικού που έσβησε προχθές (ούτε το όνομά του δεν μπόρεσα να μάθω) ίσως να τραγουδάνε μαζί την τελευταία στροφή από τα “Διάφανα Κρίνα”, διάφανες κι οι δυο σαν την αλήθεια, και σαν τα κρίνα αθώες:
Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!

Θάνος Τζήμερος

2 σχόλια:

  1. Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΖΕΙ.
    Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ.

    Φαίνεται ότι η είδηση για τον θάνατο του αστυνομικού, που ξυλοκοπήθηκε στη συναυλία του 2007, δεν αληθεύει, μολονότι δύο μέρες τώρα κάνει τον γύρο του διαδικτύου και υπήρχε μέχρι και σε blogs αστυνομικών. Μακάρι το παιδί να είναι καλά. Ας βγει μια επίσημη ανακοίνωση από την αστυνομία ή από το νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε. Δεν μπορεί ο καθένας μας να έχει ρεπόρτερ παντού.

    Ωστόσο το άρθρο μου στην Athens Voice δεν έχει ειδησεογραφικό χαρακτήρα. Είναι ένα σχόλιο, μια άποψη. Η είδηση είναι μόνο η ΑΦΟΡΜΗ, και είδηση δεν είναι μόνο ο θάνατος ενός ανθρώπου! Το ότι ο 24χρονος ξυλοκοπήθηκε αλύπητα, χωρίς αιτία, και κατέληξε στην εντατική σε κώμα με βαρύτατες κακώσεις, είναι αλήθεια. Το ότι ο αστυνομικός που έμεινε “φυτό” μετά την επίθεση από τους πιστολέρο των Ζωνιανών είναι ακόμα σε κώμα, είναι αλήθεια. Οι 123 νεκροί αστυνομικοί, από το 1984, την ώρα του καθήκοντος είναι, δυστυχώς, αλήθεια πέρα για πέρα. (http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&lang&perform=view&id=18017&Itemid=990) Θα μπορούσα να γράψω το ίδιο σχόλιο οποιαδήποτε στιγμή εμμένοντας στα ουσιαστικά του σημεία: α) η διεφθαρμένη εξουσία βάζει την μια ομάδα να χτυπιέται με την άλλη για να μπορεί αυτή ανενόχλητη να εξαπατά και να κλέβει και τις δύο β) δεν έχουμε τίποτε (κυριολεκτικά πλέον) να χωρίσουμε, οι Έλληνες, ιδιαίτερα οι νέοι. Αν επιβιώσουμε, θα το κάνουμε με συνεργασία και συνεννόηση, όχι με λοστούς.

    Η διαφαινόμενη, πάντως, ανακρίβεια της είδησης, βάζει επί τάπητος ένα μείζον θέμα του διαδικτύου: την ευθύνη αυτού που πρώτος κυκλοφορεί ένα ψέμα. Επίσης, την ευθύνη όσων δημιουργούν ή αναμεταδίδουν συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια. Το διαδίκτυο θυμίζει Φαρ Ουέστ. Ένας και μόνο επαγγελματίας συκοφάντης αρκεί για να σου κάνει τεράστια ζημιά. Εγώ προσωπικά, και η "Δημιουργία, ξανα!", πέσαμε κατά συρροήν θύματα αυτής της δυσφημιστικής τακτικής.

    Ήδη άργησε, αλλά έστω και τώρα, θα πρέπει να μπει ένα πλαίσιο αρχών στη λειτουργία της διαδικτυακής επικοινωνίας. Η διεύθυνση ηλεκτρονικού εγκλήματος είναι εύκολο κάθε φορά να βρίσκει την πηγή της ψεύτικης ή της “τροποποιημένης” είδησης. Ο λόγος που δεν μπαίνει τάξη στο διαδίκτυο είναι αυτός που φαντάζεστε: τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν ομάδες διαδικτυακών συκοφαντών για να χτυπούν όποιον αισθάνονται ότι τους απειλεί. Άπειρα δημοσιεύματα εναντίον μου τα οποία όχι μόνο δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα αλλά την διέστρεφαν κατά 180 μοίρες είχαν πηγή προέλευσης γνωστά παλαιοκομματικά παπαγαλάκια.
    Θεωρητικά μπορείς να υποβάλεις αγωγή ή να κάνεις μήνυση. Θα οριστεί πρώτη δικάσιμος το 2017 και θα τελεσιδικήσει η υπόθεση μετά το 2025. Μέχρι τότε οι αλήτες θα έχουν κερδίσει πολλές εκλογές.

    Από ανάρτηση του Θ. Τζίμερου στο φέισμπουκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Strange ο τύπος είναι πολύ καλός στην επικοινωνία και τπτ παραπάνω. Μένει στον αφρό γιατί ξέρει να το κάνει καλά. Τώρα που την πάτησε γυρνάει το φύλλο και λέει ότι η trollια ήταν αφορμή. Ούτε συγγνώμη δεν ζητά. Αφού λοιπόν ήταν αφορμή ας έψαχνε για άλλο θέμα. Λες και δεν υπάρχουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή