Κάποιες προσωπικές μου δουλειές
με έφεραν χθες το μεσημεράκι στο κέντρο της πόλης, όπου έπεσα πάνω στο
εκπαιδευτικό συλλαλητήριο.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, διοικητικοί των πανεπιστημίων,
αρκετοί φοιτητές, διαδήλωναν στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης κατά της
διαθεσιμότητας και των απολύσεων, που χτυπούν την πόρτα των μέχρι τώρα ιερών
και ανέγγιχτων επαγγελματικών κλάδων του στενού πυρήνα του ελληνικού δημοσίου.
Περπάτησα για μερικές εκατοντάδες μέτρα δίπλα τους,
παρατηρώντας φάτσες και μορφασμούς, ακούγοντας τα συνθήματά τους, διαβάζοντας
τα πανό και τις προκηρύξεις που μοίραζαν στους περαστικούς.
Το πρώτο -το κεντρικό- πανό, που ξεκινούσε την πορεία
δίνοντας τον πολιτικό τόνο της κινητοποίησης, έφερε την υπογραφή των ΕΛΜΕ της
Θεσσαλονίκης κι έγραφε: «Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ».
Θεωρώ το σύνθημα διχαστικό και εμφυλιοπολεμικό.
Θεωρώ το σύνθημα διχαστικό και εμφυλιοπολεμικό.
Άσε που, όπως στέκεσαι στο πεζοδρόμιο και το κοιτάς,
αισθάνεσαι να σε τοποθετούν στο «αυτοί».
Αντιλαμβάνομαι πως η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης θέλησε να πολιτικοποιήσει τον αγώνα του κλάδου, επιδιώκοντας να προσφέρει οφέλη στον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο πρόσκειται.
Το ίδιο ακραίο, και εσφαλμένο κατά τη γνώμη μου, ήταν το σύνθημα στο πανό που ακολουθούσε: «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ». Εκτός κι αν τέτοια ιστορία έμαθαν και τέτοια ιστορία διδάσκουν στους μαθητές τους οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία.
Αφήνω τελείως ασχολίαστο το σύνθημα που φώναζαν οι -αλληλέγγυοι στους εκπαιδευτικούς- φοιτητές: «Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73», σύνθημα που φανερώνει πως οι νεαροί θεωρούν ότι χούντα είναι όταν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία λαμβάνει μια απόφαση που θίγει κάποιες κοινωνικές ομάδες δίχως τη συγκατάθεσή τους.
Πέρα από τους φανατικούς, τους επαγγελματίες διαδηλωτές και τους συνδικαλιστοπατέρες, μου έκαναν εντύπωση οι πάμπολλες κυριλέ φάτσες.
Αντιλαμβάνομαι πως η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης θέλησε να πολιτικοποιήσει τον αγώνα του κλάδου, επιδιώκοντας να προσφέρει οφέλη στον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο πρόσκειται.
Το ίδιο ακραίο, και εσφαλμένο κατά τη γνώμη μου, ήταν το σύνθημα στο πανό που ακολουθούσε: «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ». Εκτός κι αν τέτοια ιστορία έμαθαν και τέτοια ιστορία διδάσκουν στους μαθητές τους οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία.
Αφήνω τελείως ασχολίαστο το σύνθημα που φώναζαν οι -αλληλέγγυοι στους εκπαιδευτικούς- φοιτητές: «Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73», σύνθημα που φανερώνει πως οι νεαροί θεωρούν ότι χούντα είναι όταν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία λαμβάνει μια απόφαση που θίγει κάποιες κοινωνικές ομάδες δίχως τη συγκατάθεσή τους.
Πέρα από τους φανατικούς, τους επαγγελματίες διαδηλωτές και τους συνδικαλιστοπατέρες, μου έκαναν εντύπωση οι πάμπολλες κυριλέ φάτσες.
Άνδρες και γυναίκες σαράντα και πενήντα χρόνων,
καλοντυμένοι και περιποιημένοι, που έδειχναν πως βγήκαν από το σπίτι τους
ύστερα από χρόνια μικροαστικής ζωής, για να φωνάξουν ένα «φτάνει πια».
Για να διαμαρτυρηθούν για τη χαμένη τους γαλήνη, για την παρατεινόμενη κρίση που διέλυσε τους οικογενειακούς προγραμματισμούς τους, για την αβεβαιότητα που τους αγχώνει, για την αίσθηση που τους κατακλύζει πως προσβάλλεται η επαγγελματική τους αξιοπρέπεια και το δικαίωμά τους να εργάζονται και να αμείβονται, που έμαθαν να θεωρούν απολύτως δεδομένο.
Για να διαμαρτυρηθούν για τη χαμένη τους γαλήνη, για την παρατεινόμενη κρίση που διέλυσε τους οικογενειακούς προγραμματισμούς τους, για την αβεβαιότητα που τους αγχώνει, για την αίσθηση που τους κατακλύζει πως προσβάλλεται η επαγγελματική τους αξιοπρέπεια και το δικαίωμά τους να εργάζονται και να αμείβονται, που έμαθαν να θεωρούν απολύτως δεδομένο.
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου