Με τους ιδιώτες ή με τους Μπολσεβίκους; Διαλέξτε…

Γυρίστε όλο τον πλανήτη και ψάξτε έστω και για μία χώρα που να θυμίζει την Ελλάδα. 

Να έχει τον ιδιωτικό τομέα μονίμως σε άμεσο ή έμμεσο διωγμό.

Να απειλούνται οι επιχειρηματίες με φυλακές αν αγοράσουν ή επενδύσουν στην Ελλάδα.

Και ταυτόχρονα να προσκαλούνται επενδυτές να σώσουν την χώρα από την ανεργία των 2.000.000.
Βρείτε μία χώρα που να ισχυρίζεται ότι είναι Δημοκρατική και οικονομικά ανοικτή στους πάντες αλλά με κλειστά επαγγέλματα προστατευόμενες συντεχνίες και τον κρατικό τομέα να ελέγχει γύρω στο 70% της οικονομίας.

Την ίδια στιγμή  η Βουλή, στο σύνολό της σχεδόν, να απειλεί με «κρεμάλες» όποιον τολμήσει να μικρύνει τον κρατικό τομέα.

Βρείτε μια χώρα όπου το 85% του λαού αλλά και της Βουλής να προστατεύει οτιδήποτε λέγεται κρατικό και να χαρακτηρίζει κλέφτες, απατεώνες, δουλέμπορους, και καταστροφείς του τόπου όλους εκείνους που προσφέρουν εργασία και πληρώνουν φόρους για να συντηρηθεί αυτό το κράτος του 70%. 
 

Βρείτε μια χώρα τόσο διεφθαρμένη όσο η Ελλάδα με ένα κρατικό τομέα όπου τα σκάνδαλα σε κάθε μορφής προμήθειες, από την άμυνα μέχρι την υγεία και από την παιδεία μέχρι την ασφάλιση, να διαδέχονται το ένα το άλλο, με σκόπιμα παρακμιακούς τελωνειακούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Αλλά ταυτόχρονα να καταδικάζονται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις για κερδοσκοπία όταν τίποτε δεν λειτουργεί σωστά που να επιβεβαιώνει τις κατηγορίες αυτές.
Βρείτε μια χώρα να θέλει να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας της, να δημιουργήσει πλεόνασμα (υπολογίζοντας και στις εξαγωγές και στον τουρισμό) αλλά παράλληλα να θωρακίζει τα κρατικά μονοπώλια ρεύματος, νερού, υποδομών, μεταφορών με απίθανα υψηλό κόστος το οποίο μεταφέρεται στην κατανάλωση, στην παραγωγή, στις εξαγωγές, και στις υπηρεσίες ζητώντας παράλληλα και δραστηριοποίηση για να μπορέσει η οικονομία να αποφύγει άλλα μνημόνια!!!
Βρείτε μια χώρα όπου η βιομηχανία ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος εργοδότης με απασχόληση μέχρι και 2.000.000 (στις εποχές της ελληνικής οικονομικής πρόκλησης ακόμη και στην Ευρώπη) και σήμερα με απασχόληση κοντά στις 800.000 αλλά να καταδικάζεται σε φορολογική αφαίμαξη και αναγκαστικό υψηλό λειτουργικό κόστος για να συντηρηθεί ένα κράτος που ελέγχει οικονομικές δραστηριότητες αποτυχημένες και ζημιογόνες εδώ και δεκαετίες. 
Τι να την κάνουμε λοιπόν την αισιοδοξία του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά όταν και ο ίδιος γνωρίζει ότι εκπροσωπεί μια μειοψηφία ατόμων και ιδεών που συνδέονται με την ένταξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην προσπάθεια για ανάκαμψη της οικονομίας και έξοδο από την κρίση. 
Και αναφέρομαι σε μειοψηφία του κόμματός του αφού και το ίδιο ομολογεί την ύπαρξη ενστάσεων και «τάσεων δολιοφθοράς». 
Τι να συζητάμε λοιπόν για σωτηρία αυτού του τόπου όταν και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι σε θέση ακόμη να στηρίξει μια πολιτική της η οποία, ας υποθέσουμε, ότι εκφράζει  αρχές ελεύθερης οικονομίας και πρωτοβουλιών προς τον ιδιωτικό τομέα. 
Τι να συζητάμε όταν όλα τα υπόλοιπα κόμματα μιλάνε μόνο για κράτος και ανταγωνίζονται το ένα το άλλο στο ποιος θα συντηρήσει καλύτερα και θα αναστήσει τον σοβιετισμό ανεξάρτητα του τι δείχνει στους ψηφοφόρους ότι πρεσβεύει.
Κόμματα του «...άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς...» και στελέχη που ασπάζονται και εκφράζουν τις ιδέες εκείνων που εδώ και 40 χρόνια αποδύθηκαν σε αγώνα διωγμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην Ελλάδα. 
Πρόκειται για τους ίδιους που οργάνωσαν τα εκτροφεία των απατεώνων με τον τίτλο «νέα τζάκια» καθώς και τον γνωστό κύκλο των κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών». 
Την αρχή των διωγμών άλλωστε ξεκίνησε η Νέα Δημοκρατία εδώ και σαράντα χρόνια και ουδέποτε τους σταμάτησε. Την σκυτάλη την πήρε το ΠΑΣΟΚ.
Και σήμερα στην ίδια κατεύθυνση εκτός από το, συνεπέστατο ιδεολογικά, ΚΚΕ «αθλούνται» στην πλάτη μας και στην πλάτη της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ και τα αυτοαποκαλούμενα  «επαναστατικά» κόμματα της δεξιάς με το όνομα Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή. 
Δώστε προσοχή στις θέσεις και τις απόψεις όλων των κομμάτων. Συζητείστε και με τους επαναστάτες-βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και των υπολοίπων κομμάτων που (κατά τα άλλα) τοποθετούνται στον ευρύτερο χώρο της ελεύθερης οικονομίας.

Θα διαπιστώσετε ότι πουθενά δεν υπάρχει σκέψη για σχέδιο ανάκαμψης στηριγμένο σε πραγματικό άνοιγμα προς τον ιδιωτικό τομέα. 
Απλούστατα θα συναντάτε σε κάθε περίπτωση τις σκέψεις τους να στηριχθούν στις δομές του παλαιοκομματισμού της μεταπολίτευσης για κυρίαρχο ρόλο του κράτους στην οικονομία και με επιλογές καθαρά κρατικοδίαιτης τακτικής.

Αυτό που ζητούν και επιδιώκουν από την αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά είναι ο μπολσεβικισμός και ο πλήρης κομματισμός στην λειτουργία κράτους, οικονομίας και κοινωνίας.

Η διαφορά είναι αν ο μπολσεβικισμός θα είναι κόκκινος ή μαύρος.

Γιώργος Κράλογλου

Capital.gr