Το στοίχημα του Σύριζα…

Όταν η πολιτική παραγνωρίζει την πραγματικότητα και κινείται μηχανιστικά στην επικράτεια της συνωμοσιολογίας, ως φυσικό αποτέλεσμα έχει την αυτοϋπονόμευση!

Είχε απόλυτο δίκιο ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξή του στη Real News όταν του τέθηκε το ερώτημα για το πλεόνασμα που επέτυχε η χώρα. Αντιπαρέβαλε το μικρό πλεόνασμα με την φρικώδη κατάσταση την οποία έχει περιέλθει τμήμα του πληθυσμού, διερωτώμενος : «Αφήνουμε στην πάντα τη δημιουργική λογιστική. Για ποιο πλεόνασμα μιλάμε; Για πλεόνασμα φτώχειας, απόγνωσης, ακόμα και αίματος του ελληνικού λαού. Που χτίστηκε με περικοπές μισθών και συντάξεων. Με διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών, νοσοκομείων και σχολείων. Με μια στρατιά από ανέργους και απελπισμένους. Με τρία εκατομμύρια ανασφάλιστους;».

Αντί όμως να εστιάσει εκεί, στο δυσανάλογο του κοινωνικού κόστους με το επιτευχθέν αποτέλεσμα, ένα επιχείρημα που θα είχε ευήκοα ώτα στα πληγέντα στρώματα της κοινωνίας, προχώρησε κατά την συνήθη τακτική στην συνωμοσιολογική σεναριολογία.

Αμφισβήτησε και το πλεόνασμα και την επιδιωκόμενη έξοδο στις αγορές, λέγοντας: «Όσο για τις αγορές, ποιον κοροϊδεύουν; Θα πρόκειται για στημένη, θεατρική έξοδο, με προσυμφωνημένη αγοραπωλησία με συγκεκριμένο οίκο, που θα του αποδώσει μάλιστα διόλου ευκαταφρόνητα κέρδη».

Ακόμα και δίκιο να έχει ως προς την πολιτική διαπίστωση, οφείλει αν ξέρει κάτι, εκ των προτέρων να κατονομάσει τον Οίκο.

Αφετέρου επιμένοντας στο ότι όλοι, κυβέρνηση, τρόικα, Μέρκελ, Eurostat, ξένοι οίκοι, αγορές, συνωμότησαν να δείξουν πλεόνασμα, να μας υποδεχθούν ευμενώς και να μας δανείσουν, ήταν φυσικό ένα τέτοιο επιχείρημα να δώσει την ευχάριστη δυνατότητα στους αντιπάλους του να του καταλογίσουν προσπάθεια υπονόμευσης της χώρας!

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σωστές στοχεύσεις, αλλά οι σωστές στοχεύσεις δεν προϋποθέτουν εξ ορισμού τη σωστή τακτική επίτευξής τους.

Συχνά ανιχνεύει το κοινωνικό τοπίο μέσα από τους φακούς μιας ιδιότυπης κομματικής διάθλασης, επενδύει, με λάθος τρόπο, σε λάθος φαντασιακό εξεγερσιακό υποκείμενο.

Ήλπισε ότι από τα Λύκεια θα αρχίσει η ανατροπή και σιγοντάρησε τις κινητοποιήσεις των καθηγητών.

Ήλπισε στους πανεπιστημιακούς υπαλλήλους.

Ήλπισε στις διαθεσιμότητες στο δημόσιο.

Φευ, τα καυτά Φθινόπωρα δεν ήρθαν.

Η κοινωνία, κακώς έστω, αδιαφόρησε, έχοντας την αντίληψη ότι στο μέτρο που η ανεργία έχει αρπάξει στις δαγκάνες της 1,5 εκ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα, αποτελεί επιλεκτικό πελατειακό προσανατολισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης το να ασχολείται με τους «προστατευμένους» του Δημοσίου. Δεν είναι έτσι, αλλά το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί δεν είναι έτσι!

Στην παρούσα φάση έβαλε στόχο ανατροπής τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές.

Μετά το κλίμα που διείδε για τις αυτοδιοικητικές, ενέκρουσε πρύμναν και προσανατολίστηκε μόνο στις ευρωεκλογές, ως σημείο ανατροπής.

Ανάγκη προτάσεων …

Ο πολιτικός λόγος του κ. Τσίπρα και πολλών στελεχών έχει μια ασάφεια όχι τόσο ως προς τους στόχους, αλλά κυρίως ως προς τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει για να τους πετύχει.

Παρασύρεται και κατατρίβεται σε ένα καθημερινό γαϊτανάκι αντιπαράθεσης με τη ΝΔ, συνεχίζει μια αέναη καταγγελτική ρητορική στην οποία κατά βάση έχει δίκιο, αλλά πλέον έχει ενταχθεί στην ρουτίνα της καθημερινότητας.

Δεν προσανατολίζεται να σχεδιάσει απαντήσεις στα ζέοντα θέματα της κοινωνίας. Υγεία, Παιδεία, Ανεργία χρήζουν σχεδιασμένης επεξεργασίας.

Δεν αρκούν οι γενικές διακηρύξεις και η καλή θέληση για την επίλυσή τους. Ιδιαίτερα για το ερημικό τοπίο της ανεργίας: Ένα κόμμα αριστερό και φιλεργατικό, κόμμα των αδύναμων, θα έπρεπε να έχει ένα ουσιώδες τρίπτυχο στο σκεπτικό του, το οποίο να κάνει και σημαία του. Δουλειές, θέσεις εργασίας, ανάπτυξη.

Εάν απαντήσει σε αυτό, έστω και σε μίνιμουμ επίπεδο, όχι μόνο θα γίνει κυβέρνηση αλλά θα κυριαρχήσει μακροπρόθεσμα.

Είναι καλή και δικαιολογημένη η επίθεση στην Μέρκελ, τις τράπεζες και τη διαπλοκή. Είναι, όμως, και βολική.

Κρατά τέσσερα χρόνια τώρα, το έχει εμπεδώσει ο λαός, αλλά αυτή η επίθεση δεν τροφοδοτεί με ελπίδα μια κοινωνία που ρημάζεται, φτωχαίνει, ούτε παρέχει κάποια θετική υπόσχεση και αισιοδοξία στο 27,5% των ανέργων με τις κατεστραμμένες ζωές.

Αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα είναι και το στοίχημα του μέλλοντος για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιάννης Σιδέρης

Αιχμή