29.3.14

Space...

James



Η σκληρή πραγματικότητα, ο Πούτιν, και οι κακοί Αμερικάνοι…



Είναι να απορεί κανείς με αυτή την ιδιότυπη «σχιζοφρένεια» που μας χαρακτηρίζει ως λαό.
Και αναφέρομαι στην καθημερινή μου συναναστροφή με άτομα, ασχέτως ιδεολογίας και κομματικής προέλευσης, που τα έχουν με τους … κακούς Αμερικανούς.



Καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό το μένος εναντίον των ΗΠΑ, που εδώ και 30-40 χρόνια μας έχει διαποτίσει το εθνικό μεδούλι.
Οι μικροί και αδύναμοι πάντα ψάχνουν για έναν μπαμπούλα, στον οποίο να ρίξουν όλο το φταίξιμο για την κακή τους μοίρα, και δόξα τω θεώ, η Αμερική, από το 1945 και μετά μας έχει δώσει ουκ ολίγες αφορμές…



Ήταν πολλοί, ήταν ανεξάρτητοι… κλπ.



Ο πολιορκητικός κριός της κυβέρνησης κατάφερε να σπάσει τα τείχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Η αγωνία του Πάνου Καμμένου για το μέλλον του κόμματός του είναι μεγάλη, ενώ υποχωρούν και τα σενάρια ενδεχόμενης κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον.



Από την επομένη των Εθνικών Εκλογών του 2012 διαφαίνονταν αρκετά καθαρά δύο πράγματα: το ένα ήταν ότι οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων δεν θα έφταναν μέχρι το τέλος της θητείας τους με την ίδια σύνθεση.
Το άλλο ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα δέχονταν τεράστιες πιέσεις και ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους αποδεκατίσουν…


Ο Άδωνις, ο αδελφός του, και η… Πέπη Τσεσμελή!



Ένας διακεκομμένος υπόκωφος θόρυβος (συνοδευόμενος από μια άκρως δυσάρεστη οσμή) έσκιζε την σιγαλιά του ημιφωτισμένου κλιμακοστασίου της παλαιάς πολυκατοικίας επί της οδού Στουρνάρη στο κέντρο της Αθήνας.
Θόρυβος και οσμή προέρχονταν εμφανώς από τα έντερα ενός στρουμπουλού νέου που ανέβαινε, κάθιδρος και ζορισμένος, την μαρμάρινη σκάλα (ανελκυστήρ out of order).
Ο Παναγιώτης Κολλημένος, ο συμπαθέστατος ΟΝΝΕΔίτης, ταλαιπωρημένος μα κι αποφασισμένος, είχε ως προορισμό του τον τρίτο όροφο του κτηρίου. 
«Ζήτω η Νέα Δημοκρατία!» φώναξε ο ευτραφής επισκέπτης με το που άνοιξε η πόρτα της Ελληνικής Αγωγής, της περίφημης δηλ. σχολής όπου γλώσσα και ιστορία κουλαντρίζονται δεόντως από διακεκριμένους θεράποντες της διδασκαλίας όπως, μεταξύ άλλων, τους Αφούς Γεωργιάδη (Άδωνι και Λεωνίδα)….




«Ήρθατε για τα μαθήματα;» ρώτησε η γραμματεύς.
«Ναι, για τη σχολή της κυρίας Πέπης “μπες στο ψητό”…», είπε ο Παναγιώτης λύνοντας κάπως τις παρεξηγήσεις.
Πράγματι, ο φιλομαθής νέος δεν είχε προσέλθει για να παρακολουθήσει μαθήματα ελληνικών και ιστορίας. Ήταν καλεσμένος στην εκπομπή της τηλεπαρουσιάστριας με τα τροφαντά στήθη που τόσους και τόσους θεατές έχουν θέλξει (έχοντας οδηγήσει και σε αμέτρητες κατά μόνας ανακουφίσεις), της Πέπης Τσεσμελή, η οποία εκπομπή γυριζόταν σε αίθουσα της σχολής! 


Το δικαίωμα στην αντιγραφή!



Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά Αριστερά, έμελλε να δούμε και πρόσκληση μιας σπουδαστικής παράταξης προς τους φοιτητές για ελεύθερες και... δημοκρατικές αντιγραφές!



Ετσι, «κόντρα στον ατομισμό», όπως γράφει στο φυλλάδιό της η αριστερή παράταξη (Ραπαν-ΣΑΦΝ ΕΑΑΚ), ζητάει συλλογικές... εξετάσεις: «Ο συμφοιτητής σου (που μπορεί να ρίξει κανένα βλέφαρο παραπάνω στο γραπτό σου) δεν είναι ο εχθρός σου, δεν θα σου φάει τη δουλειά».
Μαζί μ’ αυτά διεκδικούν «ευκολότερα θέματα», «ενδεικτική βαθμολόγηση» κ.ά.


Αυτός είναι δάσκαλος…



Δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Αυτή είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί ένας νεαρός δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο της περιοχής Ντρανσί της Γαλλίας και τη συνδιάζει με τιμωρίες και αποβολή από τα μαθήματα, όταν παρατηρούνται προβλήματα πειθαρχίας στην τάξη.



«Η τεμπελιά είναι η καρδιά του προβλήματος. Οταν λείπει η προσπάθεια, τότε γινόμαστε μάρτυρες της αυτοκαταστροφής νεαρών παιδών 15 ετών», λέει ο δάσκαλος Ζερεμί Φοντανιέ, για τον οποίο μιλάει όλη η Γαλλία εσχάτως, λόγω των πεποιθήσεών του…


Οι μικρές χρεωκοπίες!



Πολλές φορές τα καλολογικά στοιχεία ή τα σημεία στίξης μπορεί να κρύβουν ή να αναδεικνύουν την αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση την ορίζουν, θετικά ή αρνητικά…
Υπ’ αυτήν την έννοια και μόνο, μπορούμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η χρεωκοπία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των λειτουργιών της είναι μια «μικρή» μεν, χρεωκοπία δε!



Μικρή;
Αν αποδεχθούμε ως σωστό το «δόγμα» ότι οι τοπικές κοινωνίες μπορούν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων, τότε δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
-  ή όντως να μιλάμε για κάτι μικρό άρα ήσσονος σημασία για να ασχοληθούμε με λογική κατάληξη, η χρεωκοπία ουδόλως να μας απασχολεί…
-  ή να είναι κάτι σημαντικό και άρα η χρεωκοπία να είναι θανάσιμο πλήγμα
Το τι από τα δυο συμβαίνει, μπορεί καθένας μας να το καταλάβει!