Γιατί με προδώσατε ρε Νενέκοι;

 Λάβαμε (λέμε τώρα) στο ινμποξ και δημοσιεύουμε αυτούσια μια δραματική επιστολή έκκληση, ένα άνοιγμα ψυχής από έναν πικραμένο αναγνώστη μας, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, τον Καπετάν Τζαβέλα.

Και τη δημοσιεύουμε (με κάποιες μόνο διορθώσεις στην ορθογραφία) μετά χαράς, αφού από σήμερα κιόλας η συντακτική ομάδα του Ορθογράφου είδε το φως και ξεκινάει τον ανηλεή πόλεμο εναντίον των νέων μνημονιακών γερμανοτσολιάδων, που μας κυβερνάνε αφού…

Αγαπητέ Ορθογράφε, που σε μισώ τρία χρόνια τώρα, είμαι κι εγώ ένας απλός πολίτης από αυτούς που γονάτισαν εδώ και πέντε χρόνια από την σκληρή μνημονιακή φιλογερμανική πολιτική των νενέκων σαμαροβενιζέλων.

Γι αυτό και πίστεψα στο όνειρο, πίστεψα στην ελπίδα, και στοιχήθηκα πίσω από τον φρέσκο κι ωραίο Αλέξη Τσίπρα, και ενίοτε πίσω από τον μπρουτάλ πατριώτη Πάνο Καμένο… τους δυο αυτούς ηγέτες που εκπροσωπούν το φως, μέσα στο μαύρο σκοτάδι που άπλωσαν πάνω από τη χώρα οι διεθνείς τοκογλύφοι και τα ντόπια τσιράκια τους.

Προσωπικά έχασα πολλά. Διατηρούσα μαγαζί σε κεντρικό δρόμο, σπίτι, οικογένεια, γκόμενα, ένα Καγιέν, δύο Σμαρτ, ένα Μπέβερλι, και ένα εξοχικό. Ήμουν αυτό που λέμε μεσαία τάξη. Το άλας της γης.

Μέχρι που τη τύχη της χώρας ανέλαβε ο σατανάς.

Και μετά ήρθε η καταστροφή.

Με τσάκισαν οι φόροι, τα χαράτσια, τα ΙΚΑ, οι εισφορές, τα τέλη, τα διόδια, τα νοίκια, τα ΕΝΦΙΑ, και όλα αυτά τα εργαλεία της παγκόσμιας μασονίας που επέβαλε ο Σαμαράς, και για τα οποία δεν είχα ποτέ πριν ανησυχήσει.

Τις πολιτικές του οποίου πολέμησα όπου μπορούσα… στις πλατείες, στους δρόμους, στα καφενεία, στα μπαράκια, και στο ίντερνετ.

Μέχρι που γράφτηκα και στο κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, μέχρι που έτρεχα στα διόδια στα Μάλγαρα για να αφυπνίσω τον κόσμο, και να γκρεμίσω τις μπάρες των εργολάβων.

Με λίγα λόγια είχα γίνει ένας συνειδητοποιημένος αντιμνημονιακός αγαναχτιστής, κυκλοφορώντας με ποδήλατο, διαβάζοντας το ΧΩΝΙ, ακούγοντας τον Τράγκα, θαυμάζοντας τον μεστό λόγο της Καλογεροπούλου, παρακολουθώντας τον Χίο, και πίνοντας νερό στο όνομα του Μπαρουφάκη, του διαπρεπή αυτού διανοούμενου οικονομολόγου, που χρόνια ολόκληρα αυτοεξόριστος τα έλεγε χύμα και τσουβαλάτα.

Παράλληλα δεν έλειπα από καμιά ομιλία του Λαφαζάνη, ενώ δήλωνα και φαν του Πάντζα και του Καπερνάρου. Τόσο αριστερός έγινα…

Μάλιστα, η μεγαλύτερη τιμή που μου έγινε ήταν όταν μπόρεσα και γνώρισα από κοντά την Ραχήλ, στα καρναβάλια του Σοχού, και λίγο αργότερα τον Διαμαντόπουλο της Φλώρινας σε ένα πατσατζίδικο στην Επτάλοφο, αυτόν τον φάρο της παγκόσμιας αλληλεγγύης.

Τότε δηλαδή είναι που ξύπνησαν μέσα μου όλα εκείνα τα όμορφα λόγια που άκουγα μικρός, εκείνα τα οράματα, αλλά που δεν καταλάβαινα, υπνωτισμένος κι εγώ από τα μεγάλα λόγια των Γούσηδων που ανέκαθεν μας κυβερνούσαν.

Τότε είναι που άρχισα κι εγώ να ζω για την επανάσταση και τον τερματισμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Γνώρισα τον Πάντζα και μίσησα το μνημόνιο. Έτσι απλά!

Και ήθελα να δω κρεμάλες στην Αριστοτέλους, και να ακούσω αντάρτικα στο Premium Live.

Σε αυτό το κομμάτι η κρίση με βοήθησε. Αφυπνίστηκα.

Ξαναβρήκα την χαμένη μου αξιοπρέπεια.

Άσχετα αν έχασα την περιουσία μου, μαζί με τη γυναίκα μου, που πήγε η ρημάδα και συζεί με τον κουμπάρο, τον γερμανοτσολιά.

Χαλάλι, αν είναι να νικήσει η ανθρωπιά!

Η κρίση με τσάκισε, αλλά εγώ όμως ελευθερώθηκα. Και απ έξω, και από μέσα.

Και μ’ αυτά και μ αυτά έφτασε επιτέλους η ώρα της ανατροπής.

Η περίφημη 25^η Ιανουαρίου, που έφερε την άνοιξη μέσα στον χειμώνα.

Ψηφίστηκε επιτέλους η πρώτη αριστερή κυβέρνηση… με την ελπίδα της πραγματικής αλλαγής σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο (όχι μόνο στην Ελλαδίτσα μας).

Και τότε είναι που πραγματικά αισθάνθηκα περήφανος.

Διότι Πάντζα και Γαϊτάνη ήθελα, κι ας τρώγαμεν και πέτρες.

Τέρμα τα μνημόνια, τέρμα τα χαράτσια, τέρμα τα ΜΑΤ, τέρμα τα χημικά, τέρμα οι περικοπές, τέρμα οι γονυκλισίες, τέρμα η υποτέλεια… (κάποιοι λακέδες έλεγαν τέρμα και τα χαρτιά υγείας, αλλά τους γείωνα)

Με τον Μπαρουφάκη τον λεβέντη θα λέγαμε ένα βροντερό ΌΧΙ στα κοράκια της ΕΕ, και στην λαομίσητη τρόικα. 

Μόνο που ξαφνικά χθες βράδυ συνέβη κάτι το απρόσμενο, που λίγο πολύ το ψιθυρίζανε μερικοί βαλτοί στα καφενεία.

Οι συριζαίοι έκαναν, λέει,  κωλοτούμπα.

Για την μετενέργεια… για τα ΑΤΜ, και για τα ράφια των νεόπλουτων.

Προδώσανε δηλαδή το όραμα!

Με τον Μπαρουφάκη να γλείφει πατόκορφα την μαντάμ και τον καροτσάκια.

Κάτι, που αν το έκανε ο Σαμαράς, ή ο Άδωνις, πρώτος εγώ θα τον κρεμούσα ανάποδα σε ιστό σημαίας έξω από την βουλή. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος!

Και όμως…

Δεν ήθελα να το πιστέψω.

Οι ήρωές μου με πρόδωσαν; Για μια … ρευστότητα… για ένα ακόμη δάνειο… για ένα πουκάμισο αδειανό, έστω και λαχούρι;

Ντροπή ρε…

Για αυτό ψήφισα τον Πάντζα; Για να μου γδάρει τα όνειρα;

Ουστ προσκυνημένοι…

Στους δρόμους ξανά μανά από σήμερα κιόλας!

Να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία της επανάστασης.

Να ξαναδούμε την Ελλάδα λεύτερη και περήφανη.

Φωτιά στα τσακάλια της υποταγής…

Λαφαζάνη γερά!

Διότι αν θέλαμε να πουληθούμε για μια εργαλειοθήκη, αυτό μας το έκανε και ο Σαμαράς με τον Γιακουμάτο. Δεν χρειαζόμασταν την Βαλαβάνη.

Έτσι δεν είναι;

Καπετάν Τζαβέλας.

ΥΓ- Συγνώμη για την ένταση, αλλά είμαι ταραγμένος.

Πως θα ξαναπάω στο καφενείο; Με τι μούτρα θα συναντήσω τα γεροντάκια στα οποία μοίραζα ψηφοδέλτια του Σύριζα, σταυρωμένα στον Κουράκη;

Που από προχθές κιόλας περιμένανε τις αυξήσεις στις συντάξεις, και το δωρεάν ρεύμα στα σπιτικά τους.

Τι θα πω στη σπιτονοικοκυρά μου, που περίμενα πως και πώς να ανασάνουμε εθνικά και οικονομικά  για να σταματήσω να της πληρώνω τα νοίκια, και να την καταγγείλω ως εκμεταλλεύτρια των κόπων του λαού;

Πως θα ξαναπάω στη τράπεζα… με τι μούτρα;  Αφού από την 26^η του μηνός τους κλείνω το τηλέφωνο, προειδοποιώντας τους για λαϊκά συμβούλια που θα πάρουν τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος…

Τι θα πω στον έφορο, που Γερμανό τον ανέβαζα, Μογγόλο τον κατέβαζα;

Ποιος θα με στηρίξει τώρα; Ο Κοτζιάς;

Τι να πω στη κόρη μου που της είχα υποσχεθεί να τη βάλω στο δημόσιο μόλις βγει ο Αλέξης (έχει τελειώσει βοηθός πιστολάκι σε ΙΕΚ της Ευκαρπίας);

Και τι να πω στον γιο μου, που προχθές στη Τούμπα τα έκανε λίμπα πιστεύοντας ότι εφεξής δεν θα υπάρχουν ΜΑΤ, ούτε και χημικά, και όμως τα μάτια του τσούζουν ακόμη;

Γιατί με προδώσατε ρε Νενέκοι;