Βλέποντας, αργά την Κυριακή (σημ. των εκλογών),
εικόνες ανθρώπων να πανηγυρίζουν φρενιτωδώς για τη νίκη ενός ακόμη κόμματος,
ένιωσα να με κατακλύζει μια αίσθηση άκρατης ματαιότητας για τους ανεπίδεκτους
μαθήσεως αυτής της χώρας και τα αταβιστικά τους χούγια.
Με τόσα διαχρονικά παραδείγματα να αποδεικνύουν
ότι τα κόμματα εξουσίας ακολουθούν πορεία άσχετη (το λιγότερο) από τις
προεκλογικές τους εξαγγελίες, με τόσες -χαίνουσες ακόμη- πληγές να θυμίζουν ότι
οι ιδεολογικές καταβολές δεν εγγυώνται οποιαδήποτε πρακτική αποτελεσματικότητα,
θα ‘λεγε κανείς ότι αυτός ο λαός θα ‘πρεπε να ‘χει μάθει να πολιτικολογεί
τουλάχιστον μετριοπαθώς.
Να διαχειρίζεται τις συγκυρίες με σύνεση και
επιφύλαξη, θωρακισμένος έναντι του μέλλοντος με τις άχαρες εμπειρίες του
παρελθόντος.
Με ελπίδα, αλλά παράλληλα ενθυμούμενος τις
μεγάλες προσδοκίες του, που ματαιώθηκαν ξανά και ξανά...
Εντούτοις, τα χρόνια και οι συμφορές δεν
φαίνεται να δίδαξαν τίποτα αυτό το λαό. Οι πολίτες που πληγώθηκαν από τις
νοσηρές πολιτικές των παλιών κομμάτων (που μόνοι τους ανέδειξαν) και
ονειρεύτηκαν κρεμάλες και κολασμούς για τους άλλοτε πανίσχυρους φορείς τους (με
τους οποίους οι ίδιοι συναλλάχθηκαν), χορεύουν τώρα ανενδοίαστα στη στέψη του
νέου τους αυτοκράτορα σαν δουλοπρεπείς υπήκοοι, χωρίς καμία συναίσθηση των
περασμένων και της σύζευξης του παλιού κόσμου με τον νέο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια μας
κι εμείς είμαστε έτοιμοι να την παρακολουθήσουμε από τις ίδιες θέσεις.
Είναι τρομερό το πώς με λίγες μόνο αλλαγές στο
καστ, μπορεί κανείς να αναστήσει ένα πεθαμένο παιχνίδι και να πείσει τα
εξαθλιωμένα πιόνια όχι μόνο ότι κάτι άλλαξε, άλλα ότι βρίσκονται και στο πλευρό
του νικητή. Ενώ οι αρχικοί παίκτες παραμένουν βασικά ίδιοι και η πίστα
απαράλλαχτη.
Οι Έλληνες δείχνουν να πάσχουν από ακραίο πολιτικό
διπολισμό – ή που θα κηρύσσουν ιερό πόλεμο σε πολιτικούς που τους απογοήτευσαν
ή που θα μοιράζουν λευκές επιταγές και θα φιλάνε χέρια από δω κι από κει.
Το ενδεχόμενο της μεσότητας, της παρατήρησης που
προηγείται του συμπεράσματος, της εργασίας πριν τον θρίαμβο, είναι εξαιρετικά
αντιδημοφιλές – σήμερα μάλιστα βαφτίζεται αυθαίρετα απολιτίκ και διώκεται σαν
έγκλημα από τους θερμόαιμους που λατρεύουν και μισούν όπως εισπνέουν και
εκπνέουν.
Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα στην πολιτική ζωή
του τόπου είναι η σχεδόν εγγενής ειδωλολατρία των ατόμων που τον συνθέτουν.
Είτε πρόκειται για τους εκλογείς είτε για τους
πολιτικούς, επιδίδονται σε μια αέναη αναζήτηση θεοτήτων, που, όπως είναι
φυσικό, αποδεικνύουν σε σύντομο χρόνο ότι κάθε άλλο παρά θεότητες είναι, για να
γεννήσουν τελικά ατόφιο μίσος σε όσους τις ανέδειξαν, μαζί με όρεξη για νέες
θρησκείες, νέες παθιασμένες λατρείες με ημερομηνία λήξης.
Το πολιτικό ενδιαφέρον σ’ αυτή τη χώρα καταλήγει
συνέχεια προσωποπαγές.
Όλοι ψάχνουν για άτομα να αποθεώσουν και να καταδικάσουν,
βάζοντας τις πολιτικές τους σε δεύτερη μοίρα, λες και δεν χαρακτηρίζουν αυτές
τα άτομα, αλλά τα άτομα τις πολιτικές.
Οι τραγικές φιγούρες που γιορτάζουν με χορούς
και τραγούδια τη νίκη του Αλέξη Τσίπρα προτού δουν έστω κι ένα έργο του, οι θλιβεροί
παππούδες που σπεύδουν να φιλήσουν τα χέρια του Ευάγγελου Βενιζέλου ενώ έχουν
δει το γνωστό έργο του σε όλο του το εύρος – όλοι πάσχουν από αδικαιολόγητη και
εντελώς νοσηρή προσκόλληση στο είδωλο, στο απείκασμα μιας πραγματικότητας που
αρνούνται να εξετάσουν λεπτομερώς και ρεαλιστικά, αλλά τους αρκεί να ατενίζουν
μέσα από παραμορφωτικά φίλτρα.
Ακόμη και οι έξυπνοι προβάλλουν ελπίδες και
ευσεβείς πόθους στο ανθρώπινο μοντέλο που τους ασκεί μεγαλύτερη έλξη (συχνά για
λόγους άσχετους από την πολιτική) και ανάγουν το τελευταίο σε σύμβολο.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Σαμαράς για πολλούς
φάνταζε σαν σύμβολο σοβαρότητας και σταθερότητας (απλώς λόγω γραβάτας και
αστικής καταγωγής), ο Βενιζέλος ως ευφυής πολιτικός (απλώς επειδή τυγχάνει
προικισμένος ρήτορας), και εσχάτως, ο Τσίπρας ως ευοίωνο νέο αίμα, απλώς επειδή
είναι νέος και τύποις αριστερός. Προκάτ αξιολογικές κρίσεις, καταδικασμένες από
την αρχή να αποδομηθούν, γιατί ποτέ δεν αποδείχθηκαν. Απλώς υποτέθηκαν
στερεοτυπικά.
Τελικά, η ειδωλολατρία των Ελλήνων ψηφοφόρων
είναι εκείνη που σταδιακά οδηγεί στην ασυλλόγιστη κομματικοποίησή τους.
Η τυφλή προσήλωση σε συλλογικά σχήματα που
εκπροσωπούνται από ένα πρόσωπο συγκεφαλαιωτικό όλων των ταξικών και
ιδεοληπτικών τους ψυχώσεων, είναι η συνέπεια της πολιτικής τους ανηλικότητας.
Θυμικό αντί λογικής, επιπόλαια ξεσπάσματα αντί
μεθοδικότητας και ψυχραιμίας – ένας κύκλος φαυλότητας που θα διαιωνίζεται όσο
περιμένουμε από την πολιτική να μας δώσει αξία, αντί να της δώσουμε εμείς την
αξία που της πρέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου