Πριν ένα χρόνο...

Πριν περίπου χρόνο, στις 16 Μαρτίου του 2014, υποδέχθηκα τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη στο Λονδίνο.

Σκοπός ήταν να μάθουμε περισσότερα για την κρίση, όμως αποτέλεσμα ήταν να εκδηλωθεί και να εξαντληθεί ο φασισμός της αριστεράς.

Στην κατάληξη μίας σειράς επιτυχημένων εκδηλώσεων και ομιλίων, όπου συμμετείχαν πρόσωπα από όλα τα μέρη της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής της Ελλάδος και της Αγγλίας, και στο πλαίσιο εκδηλώσεων με αφορμή την Ελληνική Προεδρία αλλά και προβληματισμού για τους κινδύνους της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, το Hellenic Society του Imperial College London, το οποίο τότε συντόνιζα ως Πρόεδρος, προσκάλεσε τον Υπουργό Υγείας, κ. Άδωνι Γεωργιάδη ώστε να συζητηθούν μαζί του όλα τα παραπάνω.

Φωτό 1 Ανένταχτος Έλληνας του Λονδίνου που αποφάσισε αυθόρμητα να εκφράσει τη φοβερή αγανάκτιση του. Ανένταχτος, βέβαια, μέχρι τις Ευρωεκλογές, όταν εμφανίστηκε στην Πρεσβεία με καρτελάκι του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και πολλοί τους ακόμη.

Ευθύς στην εκδήλωση βρέθηκαν και κάποιοι από τους γνωστούς «ανεξάρτητους», «ανένταχτους», «αγανακτισμένους» και προ παντών «αυθόρμητους» «Έλληνες του Λονδίνου», σχεδόν όλοι άσχετοι βέβαια με το Imperial, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν «τυχαία» σαν ομάδα «ενωμένοι από την αγανάκτιση τους», προσπαθώντας, παρότι λίγοι, να διαλύσουν την εκδήλωση. Τάγματα εφόδου δηλαδή – Sturm Arbeitlung, όπως το ’30 στη Γερμανία – όπως απεδείχθη οργανωμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία όμως και με άτομα και από το ΚΚΕ, την ...ΑΝΤΑΡΣΥΑ (!) και ακόμη και τη ΧΑ! 

Προφανώς η διαφωνία είναι καλό πράγμα. Οι δε φωνές και οι διαρκείς διακοπές δεν μας ενόχλησαν τόσο, διότι σύντομα καταφέραμε να τις μετατρέψουμε σε συζήτηση ερωταπαντήσεων. Την ασέβειά τους στο χώρο του Imperial την προσπερνώ – φαντάζομαι τα ίδια έκαναν και στην Ελλάδα.

Αυτό που ενόχλησε περισσότερο ήταν τα γελάκια και ο δυνατός βήχας των εφοδιστών όποτε προσπαθούσε να μιλήσει κάποιος, και όχι μόνο ο Υπουργός, με στόχο – αποτυχημένα - τη διακοπή και τη διάλυση της εκδήλωσης.

Στοιχείο χαμηλού πολιτισμικού επιπέδου και αδυναμίας εκθέσεως ή ίσως ένδειας επιχειρημάτων.

Παράλληλα, ήδη πριν από την εκδήλωση και, πιο έντονα, μέχρι και δύο εβδομάδες μετά, ένας στρατός κομματικών συγγραφέων, διαδικτυακών τρολ εώς και γνωστών αρθρογράφων, κάποιοι αυθόρμητα στο κύμα, άλλοι όμως αποδεδειγμένα υπό τις εντολές και οδηγίες μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, διεξήγαγαν μία μεγάλη, ανήθικη επιχείρηση επίθεσης και λασπολογίας σε βάρος εμού και της οικογένειάς μου.

Κι επειδή είμαστε ήδη βαθιά στον απολυταρχικό παραλογισμό, υπενθυμίζω: διότι προσεκλήθη θεσμικός παράγοντας της Ελληνικής Δημοκρατίας για να συζητήσει ανοιχτά για τη χώρα.

Κατηγόρησαν το σύλλογο, γιατί τολμήσαμε να προσκαλέσουμε έναν Υπουργό της Κυβέρνησης της χώρας! Ο οποίος και, εν τέλει, γνώριζε περισσότερα από εμάς για τις διαπραγματεύσεις και την πορεία των εξελίξεων και ίσως μαθαίναμε κάτι από εκείνον.

Με κατηγόρησαν για πελατειακές σχέσεις, επειδή προσκάλεσα τον Υπουργό Υγείας ενώ ο πατέρας μου, καθώς ασχολείται με Management, είχε διατελέσει παλιότερα Διοικητής Νοσοκομείου! Παραβλέποντας βέβαια ότι ο πατέρας μου είχε αποχωρήσει από τη θέση του ήδη τρία χρόνια πριν ο κ. Γεωργιάδης αναλάβει το Υπουργείο Υγείας.

2 Κλασικό μήνυμα της περιόδου...

Με κατηγόρησαν ότι προσκάλεσα τον κ. Γεωργιάδη λόγω προσωπικών σχέσεων μαζί του (μα, τι έγκλημα, να έχεις φιλική σχέση με τον Άδωνι!), τον οποίο όμως, κι εγώ και ο πατέρας μου γνωρίσαμε μόλις μία ημέρα πριν την εκδήλωση, το Σάββατο 15 Μαρτίου, στο Βρετανικό Μουσείο, και εκτός αυτού είχαμε ξαναμιλήσει μόνο κατά την απόδοση της πρόσκλησης που έγινε μέσω e-mail στις 22 Φεβρουαρίου.

Με κατηγόρησαν γιατί συμμετέχω στην ΟΝΝΕΔ Ηνωμένου Βασιλείου – μία οργάνωση της οποίας η κεντρική δραστηριότητα είναι ο αγώνας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, και όχι να διαλύει εκδηλώσεις συλλόγων. Αγώνας για τον οποίο εκείνοι δεν έχουν κινηθεί ποτέ.

Αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν την εκδήλωση ούτε να αποδώσουν τίποτε μεμπτό τόσο στον προσκεκλημένο όσο και στο σύλλογο, πέρασαν στο επόμενο στάδιο της λασπολογίας και της υβρεολογίας.

Με βάφτισαν, ως είθισται, φασίστα και ακροδεξιό και για να το αιτιολογήσουν «εμφάνισαν» σε λογαριασμό μου στο ίντερνετ, like, σε βίντεο με τραγούδι της 21^ης Απριλίου - και μάλιστα να έγινε όταν ήμουν 15 ετών!

Με κατηγόρησαν, παρουσιάζοντας παράθεση από άρθρο μου (http://orthografos.blogspot.co.uk/2012/11/h.html) για την επικείμενη ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς, στην οποία αναφέρω πως η συμβολή της ΧΑ σε αυτήν ήταν αξιοσημείωτη.

Παρέλειψαν βέβαια να παραθέσουν και τα μέρη του άρθρου στα οποία εξηγώ ότι είναι αξιοσημείωτη καθώς έτσι απεδείχθη πώς οι επιπτώσεις της απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς στην κοινωνία οδηγούν σε τερατογενέσεις. Παρέλειψαν να αναφέρουν πως εξηγώ ότι είναι αξιοσημείωτη καθώς οι κεντροδεξιοί θα λυτρώνονταν από την Αριστερά Εξέταση, η οποία θα ανακατευθυνόταν τώρα στη ΧΑ. Κάτι που, φυσικά, δεν έγινε στην περίπτωση μου.

Παρέλειψαν να παραθέσουν άλλα μου άρθρα, επίσης στον Ορθογράφο, όπως π.χ. αυτό (http://orthografos.blogspot.co.uk/2013/11/blog-post_2664.html) ή αυτό (http://orthografos.blogspot.co.uk/2013/10/blog-post_371.html) ή και άλλα, όπου το μήνυμα ως προς τη Χ.Α. είναι ξεκάθαρο.

Ας αναλογιστεί κανείς πως όλες οι παραπάνω κατηγορίες προήλθαν από ανθρώπους που πιστεύουν ότι η σφαγή ανθρώπου από άνθρωπο με σκοπό την οικονομική εξίσωση είναι κοινωνική πρόοδος.

Με κατηγόρησαν ως αντι-δημοκράτη, παρότι η δεξαγωγή της εκδήλωσης ήταν καθόλα ανοιχτή. Παρότι επιτρέψαμε να παρευρίσκονται εκεί αυτοί οι άνθρωποι όταν είδαμε ότι θα έρθουν, για να έχουν την ευκαιρία να πουν την άποψή τους. Παρότι δεν τους πετάξαμε έξω όταν διετάραξαν την εκδήλωση και προσπάθησαν να τη διαλύσουν και ενώ η εκδήλωση ήταν κλειστή και η πρόσβαση σ’αυτή δυνατή μόνο μετ’εγγραφής και ετούτο ήταν στην ευχέρειά και τη δικαιοδοσία μας.

Προπαντώς όμως, παρότι τους επιτρέψαμε να διαβάσουν ακόμη κι επιστολή τους στο κοινό!

Δεν είμαι πολιτικός και δε ζω τη ζωή μου μέσα σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. Δεν έχω συνηθίσει να στοχοποιούμαι δημόσια από αγνώστους και δεν ήταν ό,τι πιο ευχάριστο έχω ζήσει.

Παρόλα αυτά, δε μετάνιωσα στιγμή. Στιγμή δεν αμφέβαλα για την εκδήλωση που έγινε.

Διότι, να μην διεξάγονται εκδηλώσεις υπό την απειλή όσων διαφωνούν με τους ομιλητές είναι ο ορισμός του φασισμού. Ειδικά όταν οι ομιλητές εκπροσωπούν θεσμούς της Πολιτείας. 

 

3 Λίγες ημέρες μετά ακολούθησε επίθεση στον Πάσχο Μανδραβέλη, στον οποίο όμως η διαδικτυακή επίθεση δε σταματάει ποτέ. Εδώ tweet του με αφορμή τις αντιδράσεις «κάποιων» στο χαμό του Β. Γιακουμάκη. Μπορείτε να κάνετε τη σύνδεση.

Κάποιοι ρώτησαν: μήπως δεν έπρεπε να καλέσετε τον Άδωνι; Κι όμως, εκείνος ήταν ο πιο πρόθυμος κι ο μόνος που δε φοβήθηκε τα επεισόδια, τα οποία φοβήθηκαν όσοι άλλοι υπουργοί (και των δύο κομμάτων) με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή. Μάλιστα τήρησε το λόγο του και ήρθε παρότι εκείνο το Σαββατοκύριακό τελικά επισκέφθηκε την Αθήνα το Brussels Group (όχι τρόικα, έτσι;).

Τίμησε την παρουσία του, στάθηκε στην εκδήλωση και δεν επέτρεψε να διαλυθεί, ενώ άλλοι θα αποχωρούσαν και ενώ ήδη μισή ώρα αφού η εκδήλωση ξεκίνησε και 2 ώρες πριν τελειώσει, είχαν ανέβει κείμενα στα διάφορα blogs τα οποία ισχυρίζονταν ότι η εκδήλωση διαλύθηκε και ο Υπουργός αποχώρησε!

Τόσο σίγουροι ήταν για την επιτυχία (που δεν είχαν), οι «αυθόρμητοι» και οι οργανώσεις τους, που είχαν ήδη προετοιμάσει όλα τα blogs.

Κατηγορήθηκα γιατί προσκαλέσαμε έναν άνθρωπο, ένα θεσμικό παράγοντα να μοιραστεί τη γνώση και τη γνώμη του.

Γνώμη όχι και τόσο παράλογη: να μη γίνουμε Βενεζουέλα - στο οποίο πετάχτηκαν με θυμό κάποιοι, συριζαίοι μεν, αυτοποκαλούμενοι επιχειρηματίες δε, και του φώναξαν «δεν ξέρεις τίποτε για τη Βενεζουέλα»!

Και ναι, αν παραπάνω σας εντυπωσίασε η ύπαρξη ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λονδίνου, κάτι το οποίο σημείωσε και ο κ. Γεωργιάδης, ναι, υπάρχει το παράδοξο της Αριστεράς του City, δηλαδή του φαινομένου να αποφασίζουν αριστεροί να ζήσουν και να εργαστούν στη Βρετανία και όχι λ.χ. στην Κούβα.

Σαν να λέμε τζιχαντιστές μουσουλμάνοι, να ζουν ως μοναχοί, στο Βατικανό.

Πρέπει να σημειωθεί μάλιστα πως τα χειρότερα τα αποφύγαμε, διότι η ένταση εκτονώθηκε ενώ είχαμε λάβει και ισχυρά μέτρα ασφαλείας, όπώς π.χ. ότι κρατήσαμε τα σακίδια των συμμετεχόντων σε ειδικό χώρο στην είσοδο. Και παρότι οι απειλές για σωματική βία ήταν έντονες τόσο κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης αλλά και ανώνυμα κι επώνυμα πριν και μετά από αυτήν (ακόμη και μέχρι τώρα), η ασφάλεια και η φυσική ακεραιότητα όλων ήταν εξασφαλισμένη.

 

Ένα χρόνο μετά, όμως, ρωτώ, ποιό είναι το αποτέλεσμα το οποίο άξιζε τόση κακία; Γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών σίγουρα δεν το επηρέασε αυτή η υπόθεση, ή, κι αν το επηρέασε, το επηρέασε μάλλον υπέρ του Άδωνι παρά εναντίον του. Δικαιώνονται τώρα για την κακία τους τα άτομα αυτά από τη νέα κυβέρνηση;

Είναι υπερήφανα; Δικαιολογείται δηλαδή τώρα η έντονη επίθεση στον Άδωνι για τις περικοπές στην Υγεία;

Κατάφεραν να επαναφέρουν τη χρηματοδότηση στα προ κρίσεως επίπεδα τελικά ή όχι; Ή όχι ακόμα; Ή μήπως ποτέ; Έσωσαν τον λαό ή τον καταστρέφουν;

Η φίμωση απέτυχε, και ούτε θα πετύχει, όπως πολύ ωραία ελέχθη στο τέλος της εκδήλωσης:  https://www.youtube.com/watch?v=jO8d4l9MJ8I.

Μένει μία συγγνώμη στο κοινό, το οποίο, όπως κι εμείς βέβαια, δεν άκουσε ποτέ την ομιλία που ήρθε να ακούσει και δεν έκανε ποτέ τη συζήτηση που ήθελε να κάνει.

Μένει η απορία. Η λάσπη, το μίσος, ο πόνος, ο διχασμός, τι αποτέλεσμα είχαν τελικά;

Δεν παρεξηγώ και δεν κρατώ κακία σε εκείνους που έφραψαν τα μύρια όσα για μένα και την οικογένειά μου. Έτσι βγάζουν το ψωμί τους, και μάλιστα στο μυαλό τους αισθάνονται ότι έτσι ίσως θα φέρουν ένα καλύτερο γι’αυτούς κόσμο. Για την πλάνη και τις συνθήκες τους δεν είναι παρεξηγήσιμοι.

Το εκπληκτικό είναι ότι αυτοί, οι ίδιοι, στα προφίλ τους στα κοινωνικά δίκτυα πρόσφατα έκαναν διάφορες αναρτήσεις κατά της ψυχολογικής βίας (!) με αφορμή το χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Υποκρισία.

Ως πότε η κοινωνία μας θα λειτουργεί με τέτοιες συμπεριφορές, θα πορεύεται με τέτοια μίση;

Πότε θα μπορέσουμε να κάνουμε επιτέλους πολιτισμένο και παραγωγικό διάλογο ως κοινωνία;

Μιχάλης Κ. Ντιναλέξης