Αυτήν τη βδομάδα συνέβη κάτι πολύ ελπιδοφόρο.
O
φαντασιακός
κόσμος μέσα στον οποίο ζούσε ο ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε με τον πραγματικό.
Στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ ξαφνικά τα παιδιά άρχισαν
να μεγαλώνουν απότομα και να συνειδητοποιούν αυτό που γνώριζαν όλοι οι άλλοι
εκτός από τους ίδιους.
Σε αυτήν τη ζωή δεν υπάρχει κανένα σενάριο στο
οποίο ένα μικρό κόμμα μιας μικρής χώρας θα γιγαντώσει, θα ξεσηκώσει τον λαό της
να βγει στους δρόμους, αυτός ο πυρετός θα μεταδοθεί και στις γειτονικές χώρες,
και όλοι οι λαοί του Νότου και μετά όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα πάρουν την τύχη
τους στα χέρια τους.
Και θα οδηγήσουν την Ένωση σε μία νέα
πραγματικότητα, στην οποία η Ελλάδα θα αρχίσει να παίρνει χρήματα χωρίς καμία
προϋπόθεση…
Ήσαν όλοι αφελείς; Όχι βέβαια.
Πολλοί, οι περισσότεροι, ανάμεσά τους ήσαν
πονηροί. Γνώριζαν, αλλά παρ’ όλα αυτά υπόσχονταν προγράμματα Θεσσαλονίκης,
διαγραφές χρέους, καταργήσεις Μνημονίων, με το αστείο επιχείρημα ότι η ηγεσία
της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να μην εισακούσει την εντολή του ελληνικού
λαού.
To αυτονόητο, ότι η εντολή του ελληνικού λαού
απευθύνεται μόνο σε αυτόν που πήρε την ψήφο και σε κανέναν άλλον, ακόμα και
τώρα το παραβλέπουν- βολεύει γιατί διαφορετικά οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να
τηρήσουν το προεκλογικό τους πρόγραμμα και να φανούν συνεπείς στην προτίμηση
του λαού.
Κανένα Σύνταγμα όμως δεν προβλέπει ότι η εντολή
είναι συνεταιρική και δεσμεύει και τρίτους, άρα υπόσχεσαι μόνο αυτά που μπορεί
να εφαρμόσεις βασιζόμενος στις δικές σου δυνάμεις, διαφορετικά έχεις εξαπατήσει
τον λαό.
Τώρα
ανοίγουν διάπλατα τα μάτια και διαπιστώνουν κατάπληκτοι αυτό που είχε γραφεί
και ειπωθεί χιλιάδες φορές από όσους κατηγορούσαν ως γερμανοτσολιάδες.
Ότι κανείς δεν είναι αξιωματικά υποχρεωμένος να
σε δανείζει και μάλιστα να τον βρίζεις κι από πάνω.
Οι δανειστές είναι σκληροί, λέει, ευχαριστώ
πολύ, τους ήξερες και από πριν για αυτό τους έλεγες και τοκογλύφους.
Οι δανειστές δεν ήσαν διαφορετικοί, πιο
διαλλακτικοί, όταν διαπραγματεύονταν με τον Σαμαρά. Εσύ ο ίδιος κατήγγειλλες
την αναλγησία τους απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά διαφήμιζες και τη
διαπραγματευτική σου δεινότητα που θα τους κάμψει. Τι έχει αλλάξει τώρα μπροστά
στα έκπληκτα, αθώα μάτια σου; Τίποτα.
Δεν υπάρχουν αθώοι σε αυτήν την ιστορία, μόνο
υποκριτές, που έκρυβαν την αλήθεια για να κατακτήσουν μία ώρα αρχύτερα την
εξουσία, και αφελείς, που ήθελαν να ακούνε μόνο τις καλές ειδήσεις.
Φυσικά υπάρχουν και οι συνεπείς, οι εχθροί της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, απλώς αναρωτιέσαι γιατί δεν βρίσκονται στο ΚΚΕ.
Τέσσερις μήνες σπατάλησαν οι πονηροί για να πείσουν
τους αφελείς ότι γίνεται σκληρή, υπερήφανη διαπραγμάτευση, για πρώτη φορά.
Τέσσερις μήνες διαφήμιζαν τις κόκκινες γραμμές
τους που κανείς δεν συνειδητοποιούσε ότι άλλαζαν διαρκώς θέση.
Προχτές ήρθε ο λογαριασμός αυτής της κούφιας
περηφάνιας και ήταν ασήκωτος. Οι ίδιοι ομολογούν πια επισήμως ότι βρίσκονται
ακόμα στην αφετηρία της διαπραγμάτευσης, αλλά μία αφετηρία πολύ χειρότερη από
εκείνη των προκατόχων τους, έχοντας ταυτοχρόνως απεμπολήσει τη μόνη πραγματικά
ευεργετική αλλαγή που έγινε στην Ευρώπη, δηλαδή την ποσοτική χαλάρωση.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι κανόνες είναι οι
ίδιοι, οι εταίροι επίσης, οι συνθήκες πιο ευνοϊκές, ο μόνος παίκτης που άλλαξε
και πέτυχε θεαματικά χειρότερο αποτέλεσμα είσαι εσύ.
Το ‘χω ξαναγράψει, και τα γραπτά δεσμεύουν, ότι
είμαι απολύτως σίγουρος ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα υπογράψει συμφωνία στο τέλος.
Είναι αρκετά έξυπνος για να μη συνδέσει το όνομά
του με την καταστροφή της χώρας αλλά δυστυχώς αρκετά πονηρός ώστε αυτές τις
λαστιχένιες κόκκινες γραμμές να τις τραβήξει μέχρι το χείλος του γκρεμού.
Ανδρέας Πετρουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου