Είμαστε όλοι εν δυνάμει στόχοι των τζιχαντιστών!

Οι ειδήσεις από το Παρίσι έφτασαν στη Νέα Υόρκη με τη δύση του ηλίου, την ώρα που ο κόσμος επέστρεφε σπίτι του από τη δουλειά, ή γέμιζε τα μπαρ και τα ρεστοράν της πόλης.

Στην εποχή μας όμως, δεν χρειάζεται να μαζευόμαστε σε κάποια κεντρική πλατεία ή να παρακολουθούμε κάποια έκτακτη ειδησεογραφική εκπομπή για να μάθουμε τα νέα… Σήμερα μαθαίνουμε τις τραγωδίες ένας ένας, μέσα από τα κινητά μας τηλέφωνα.

Ο καλύτερος τρόπος να παρακολουθεί κάποιος τις εξελίξεις είναι μέσα από το τουίτερ, όπου οι αναρτήσεις των αυτοπτών μαρτύρων επαναδημοσιεύονταν από δημοσιογράφους στο φέισμπουκ. Οι Νεοϋορκέζοι με φίλους στη γαλλική πρωτεύουσα έψαχναν στα σόσιαλ μίντια για να μάθουν νέα τους…

Η θλίψη, η φρίκη, και η οργή κυριάρχησαν. Όλοι ανησυχούσαν μήπως ήρθε πια η ώρα που αυτού του είδους οι συντονισμένες επιθέσεις που συγκλόνισαν την Μαδρίτη, το Λονδίνο, το Μουμπάι, και το Παρίσι, θα έρθουν στην Νέα Υόρκη και στη Ουάσιγκτον.

Αυτό που έλειπε, και είναι σημαντικό μέρος της φρίκης, είναι η αίσθηση της έκπληξης… του αιφνιδιασμού.

Αν ποτέ υπήρξε μια θηριωδία που είχε προαναγγελθεί, τότε αυτή είναι οι μαζικές δολοφονίες του Παρισιού, που ήρθαν να ακολουθήσουν την σφαγή του Charlie Hebdo και αυτή του  Hyper Cacher, νωρίτερα μέσα στο έτος.

Στην πραγματικότητα υπήρχε ένα είδος συλλογισμού τρόμου… ένα κίνημα που αρχίζει στοχοποιώντας τους Εβραίους και τους δημοσιογράφους στο τέλος θα καταλήξει να στοχοποιεί ολόκληρη την Δύση.

Όλοι εκείνοι που δικαιολόγησαν τις προηγούμενες επιθέσεις αποδίδοντάς τες στις πολιτικές του Ισραήλ, ή στην προβοκάτσια των γελοιογράφων, τώρα αντιλαμβάνονται ότι η τρομοκρατία δεν είναι μια ακόμη μορφή κριτικής, αλλά μια μορφή επίθεσης.

Ο θρησκευτικός πλουραλισμός, και η ελευθερία του λόγου, αυτά είναι η δόξα του φιλελευθερισμού, γι αυτό και πάντα αποτελούν τους πρώτους στόχους των εχθρών του.

Με την απόφασή τους να επιτεθούν σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, και σε μια αίθουσα συναυλιών, οι τρομοκράτες εκδηλώνουν το πουριτανικό μίσος τους για τις δυτικές μορφές διασκέδασης. Όπως ακριβώς οι τρομοκράτες που ανατίναξαν την ντίσκο Dolphinarium του Τελ Αβίβ το 2001, και ένα νυχτερινό κέντρο στο Μπαλί το 2002.

Αυτή η διάσταση της επίθεσης του Παρισιού είναι ιδιαίτερα ηχηρή, μιας και για τους Αμερικάνους η γαλλική πρωτεύουσα αντιπροσωπεύει εδώ και πολύ καιρό ένα ιδιαίτερο είδος διασκέδασης… αυτό του πολιτισμού, του κοσμοπολιτισμού, και της καλλιέργειας της χάρης.

Το Παρίσι, όπως είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ, είναι εκεί που πάνε οι καλοί Αμερικάνοι για να πεθάνουν, και για πολλούς Αμερικάνους η επίθεση στο Παρίσι είναι μια επίθεση στη πνευματική πατρίδα τους και στα ιδανικά τους.

Αυτά όλα δεν είναι απλός συναισθηματισμός αλλά μια ακριβής ανάγνωση των προθέσεων των τρομοκρατών.

Όταν ο τρόμος χτυπάει τέτοιους χώρους ευθυμίας, αντί για στρατόπεδα ή αρχηγεία της αστυνομίας, τότε οι λόγοι είναι εν μέρει  οπορτουνιστικοί, αλλά παράλληλα στέλνουν ένα σαφές μήνυμα ότι δεν είναι μόνο η ισχύς μας που τους ενοχλεί, και που έχουν βάλει στο μάτι, αλλά και η διασκέδασή μας…

Απόδοση: S.A.

Politico