Υπάρχει η εκτίμηση πως αν πριν από ένα χρόνο
κατόρθωνε η ελληνική βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα αποφεύγαμε
την περιπέτεια που ζήσαμε το 2015, καθώς η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου,
έχοντας τακτοποιήσει τα βασικά οικονομικά μεγέθη, θα έβαζε τη χώρα στην τροχιά
της ανάπτυξης. Το πολιτικό επιμύθιο αυτής της εκτίμησης είναι πως τα ορατά
αποτελέσματα αυτής της πορείας θα απέτρεπαν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του
2016.
Διαφωνώντας πλήρως με τα παραπάνω, παραθέτω τη
δική μου άποψη.
Ας υποθέσουμε, χάρη της συζητήσεως, πως η
συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ θα επανεύρισκε τον δυναμισμό που είχε χάσει μετά τις
ευρωεκλογές του 2014 και τον τραγικό θερινό ανασχηματισμό. Και ας υποθέσουμε
επίσης πως, παρά τις ογκούμενες λαϊκές αντιδράσεις, θα εφάρμοζε τις δεσμεύσεις
του δευτέρου μνημονίου και θα ολοκληρωνόταν η πέμπτη αξιολόγηση. Τα
αποτελέσματα όμως όλων αυτών των επιτευγμάτων θα φαινόταν σε βάθος χρόνου που
θα υπερκάλυπτε τον χρονικό ορίζοντα των επερχόμενων εκλογών...
Εξάλλου ποιος σοβαρός επενδυτής θα ερχόταν να
επενδύσει, όταν θα είχε μία έξαλλη αξιωματική αντιπολίτευση προ των πυλών και
όλες τις θιγείσες συντεχνίες, δηλαδή ουσιαστικά ολόκληρη την κοινωνία, στους
δρόμους; Άλλωστε η εκλογική συμπεριφορά δεν καθορίζεται από το αίσθημα της
ευγνωμοσύνης -αν υποθέσουμε πως η πλειοψηφία του λαού αναγνώριζε ως θετικό το
έργο των Σαμαρά και Βενιζέλου- αλλά από το αίσθημα της προσδοκίας.
Και βέβαια, για να έχουν επιτύχει τους
οικονομικούς στόχους οι Σαμαράς και Βενιζέλος, δεν θα έκαναν παροχές.
Απεναντίας, μέσω ενός σφικτού εισπρακτικού προγράμματος θα σταθεροποιούσαν τα
πρωτογενή πλεονάσματα, με τα οποία βέβαια στη συνέχεια θα έκανε κοινωνική
πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έχω την άποψη πως η έλευση του στην εξουσία ήταν
αναπόφευκτη, αναπότρεπτη αλλά και επιβεβλημένη. Η διακυβέρνηση της χώρας από
την αριστερά ήταν ένα ιστορικό απωθημένο από την Απελευθέρωση του 1944, ένα
απωθημένο που η Ιστορία το καταχώνιαζε μεν, το συντηρούσε δε. Είχε εγγραφεί στο
συλλογικό ιστορικό υποσυνείδητο. Ήταν μία ματαίωση που περίμενε τον χρόνο της
για να πραγματωθεί. Η αριστερή ψευδαίσθηση του ΠΑΣΟΚ γρήγορα ξεθώριασε, όμως
έδωσε ζωντάνια σε αυτήν την επιθυμία, που βρήκε την ενσάρκωση της στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ήρθε τον Ιανουάριο του 2015 η μεγάλη στιγμή που
η αριστερά, 70 χρόνια μετά, όπως οι ίδιοι έλεγαν, έπρεπε να αναμετρηθεί με τον
παρελθόν, αλλά κυρίως με το μέλλον. Ο ματαιωμένος έρωτας ενός μεγάλου μέρους
της ελληνικής κοινωνίας μαζί της εκπληρώθηκε. Το σύνθημα «για πρώτη φορά αριστερά»
ήταν ένα βαθύτατα ερωτικό σύνθημα, που υπέκρυπτε την πραγμάτωση του
ανεκπλήρωτου. Και γι’αυτό αυτή η απίστευτη ανοχή και αντοχή.
Όμως, η «κοπέλα» ήταν τελικά μία
κακοφτιασιδωμένη γριά, μίζερη και απωθητική, που σιγά-σιγά αυτά τα
χαρακτηριστικά της άρχισαν να γίνονται αντιληπτά από τους θαυμαστές της. Το
όνειρο ξεφτίζει, αλλά έπρεπε να πραγματωθεί, για να ξεφτίσει. Η ελληνική
κοινωνία έπρεπε να υποστεί αυτήν τη διαπαιδαγωγητική δοκιμασία για να
αποκαθηλώσει η ίδια το «ιστορικό της απωθημένο». Έπρεπε να βιώσει την αριστερή διακυβέρνηση, για να αρχίσει να
επεξεργάζεται το «ποτέ πια αριστερά».
Συνεπώς, αντί να χανόμαστε στον λαβύρινθο των
αναπόδεικτων «εάν», πρέπει να δεχτούμε πως η επικράτηση της αριστεράς ήταν μία
ιστορική αναγκαιότητα, ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για την εν συνεχεία
αποκαθήλωση της.
Ήταν μία πράξη τιμωρίας που φέρνει και το σπέρμα
της λύτρωσης.
Σάκης Μουμτζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου