Ποιός μπορεί να
κοιμάται ήσυχος όσο υπάρχει η Ειδομένη; Πληγή στην καρδιά μας. Και στη
συνείδησή μας. Στη συλλογική μας συνείδηση. Φταίμε – δεν φταίμε, δεν έχει πολλή
σημασία. Και μόνο που υπάρχει.
Και είναι κρίμα,
πραγματικά κρίμα, που πάνω σ’ αυτή την πληγή περισσεύει η υποκρισία και
οργιάζει ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός ο ακραίος, ο αφόρητος από κόμματα, από
εφημερίδες και ραδιόφωνα, προπάντων από κανάλια. Διαθέτουν, βλέπεις, αυτά τα
τελευταία, και το προνόμιο των πλάνων. Των «καλών» πλάνων, των πιασάρικων, που
απεικονίζουν «θεαματικά» την εξαθλίωση…
Ακούμε, μέρες τώρα,
τις κραυγές, τις οιμωγές, τα δάκρυα τα κροκοδείλια. Και τις εν ιερά αγανακτήσει
καταγγελίες. Για την παντελή απουσία της Πολιτείας, για την εγκατάλειψη των
«κολασμένων της γης» στην άθλια μοίρα τους. Έτσι, ελαφρά τη καρδία και τη
συνειδήσει, εντελώς ανόητα, όλωσδιόλου απερίσκεπτα.
Λες και θα μπορούσε να
κάνει κάτι, το οτιδήποτε η Κυβέρνηση, το Κράτος στους βάλτους της Ειδομένης.
Δηλαδή τι; Να χτίσει σπίτια εκεί, στα σύνορα με τη FYROM; Να στήσει εκεί
εστιατόρια και κέντρα υγείας;
Όταν μάλιστα πασχίζει,
εδώ και βδομάδες, με όλους τους τρόπους, με όλα τα μέσα να πείσει τους
απελπισμένους που συνωστίζονται εκεί με την προσδοκία του ανοίγματος των
συνόρων, πως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Όταν κάνει ό,τι μπορεί να τους
πείσει ότι θα πρέπει να μεταφερθούν αλλού, στις δομές φιλοξενίας που, πλέον,
έχουν στηθεί σχεδόν σ’ ολόκληρη τη Χώρα. Εκεί που θα’ χουν και στέγη και τροφή
και περίθαλψη. Τώρα μάλιστα, τις τελευταίες μέρες διανέμονται εκεί και σχετικά
ενημερωτικά φυλλάδια στις γλώσσες τους.
Και μιλάμε για μια
Χώρα με 6ετή ασήκωτα μνημονιακά βάρη στους ώμους της. Για μια Χώρα στην οποία
δεν επαρκεί καν το υγειονομικό προσωπικό για τη στοιχειώδη στελέχωση των
νοσοκομείων της. Για μια Χώρα που χρειάζεται να υποβάλλει ειδικό αίτημα (όπως
το έκανε ήδη) στους «θεσμούς», προκειμένου να της επιτραπεί να προχωρήσει στην
πρόσληψη έκτακτου υγειονομικού προσωπικού για την αντιμετώπιση του προσφυγικού.
Προκειμένου για ένα Κράτος, για μια Κυβέρνηση που, πάντως αρνείται, όπως
αρμοδίως ρητά διευκρινίζεται, να χρησιμοποιήσει αστυνομική βία για την
απομάκρυνση των προσφύγων από την Ειδομένη.
Αλλά είπαμε, ο
λαϊκισμός ο καλπάζων, ο άναρχος. Που, πλέον, αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας,
ως εκ της ειδικής ευαισθησίας του θέματος. Όταν ακούς τον Αρχηγό της
Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να δηλώνει ότι «η Κυβέρνηση βουλιάζει στα βαλτόνερα
της Ειδομένης». Και όταν η κοινοβουλευτική του εκπρόσωπος ενίσταται επειδή δεν
αποστέλλεται εκεί στρατός για να επιβάλει τη τάξη ή για να στήσει στρατιωτικές
σκηνές. Να δώσει δηλαδή το σήμα για μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων στα
σύνορα. Τόσο σοβαρά και τόσο υπεύθυνα! Καλά, για τον ακροδεξιό Αντιπρόεδρό του,
δεν μπορεί να γίνει λόγος. Όχι τουλάχιστον με αξιώσεις σοβαρότητας. Τον
ακροδεξιό, τον κραυγαλέα ξενοφοβικό Αντιπρόεδρό του ο οποίος, απ’ ό,τι όλα
δείχνουν, έχει επιβάλει στην εντέλεια τις απόψεις του στη (νέα;) Νέα Δημοκρατία
του εκσυγχρονιστή, του μεταρρυθμιστή, του φιλελεύθερου νέου αρχηγού.
Όμως είναι τα ιδιωτικά
κανάλια που, πάνω απ’ όλους και απ’ όλα, στέλνουν τα μηνύματα τα «σωστά». Και
που τώρα δίνουν ρέστα. Με τη συνδρομή και των «καλών» πλάνων. Εκεί όπου ο
λαϊκισμός έχει αναχθεί σε επιστήμη ειδικού πολιτικού βάρους. Εκεί όπου αποκτά
περιεχόμενο και υπόσταση και κύρος, εκεί που βρίσκει την εννοιολογική του
δικαίωση, την απόλυτη. Εκεί που έχουν στερέψει πια τα λόγια τα βαριά, οι
εκφράσεις οι λυρικά δακρύβρεκτες, οι καταγγελίες της αγανάκτησης. Με τους
σχολιαστές των ιδιωτικών καναλιών να ματώνει η ψυχή τους με το δράμα, να
θρηνούν και να ολοφύρονται για την τραγωδία.
Τους ίδιους
τηλεσχολιαστές, πάντως που, για να μην ξεχνιόμαστε, πρόπερσι τέτοια εποχή
κουνούσαν αυστηρά συνοφρυωμένοι το δάχτυλο στους πρόσφυγες, λέγοντας on camera:
«Τι φταίμε εμείς, αν βάζουν χειμωνιάτικα τα παιδιά τους στα σαπιοκάραβα και
θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο»;
Ναι, για τους ίδιους
τηλεσχολιαστές πρόκειται. Τους ίδιους ακριβώς…
Βασίλης Πάικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου