17.3.16

Περί Φαήλου και… ΚΟΔΗΣΟ…



Όταν πήγα φαντάρος στα 24 μου, με τα μεταπτυχιακά μου, με τα εξωτερικά μου, με την αλαζονεία της νιότης μου, συνειδητοποίησα από τις πρώτες κιόλας μέρες ότι όλα αυτά που εγώ είχα σαν εφόδια δεν μετρούσαν μία εκεί μέσα. Μπορεί να είχα διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, να είχα δει χιλιάδες ταινίες, να ήξερα διάφορα για την ξένη μουσική, να είχα πάρει ένσημα από μπαράκια και ρεμπετάδικα… όμως δεν ήξερα ούτε να κόβω ξύλα, ούτε να ανάβω σόμπα,  ούτε να ξυρίζομαι στεγνά στην σκοπιά, ούτε να κάνω την ανάγκη μου στα χωράφια ή στην καλύτερη σε αλά τούρκ τρύπες, απ όπου ξεμύτιζαν κάτι ποντίκια ίσαμε τη γάτα Ιμαλαίων του Ψυχάρη . Και αν τυχόν έβλεπα κανένα φίδι, έτρεχα σαν τρελός.




Εν ολίγοις, εκεί συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς, ο στρατός χρειάζεται σκληροτράχηλα παιδιά, μαθημένα στις κακουχίες, που στην περίπτωση πολέμου θα τα βγάλουν πέρα, υπερασπιζόμενα ή σώζοντας κάποιους φιρφιρίκους σαν κι εμένα, που μπορεί να ήξεραν τον Bowie, ή να είχαν μελετήσει τον Μαρκούζε, αλλά στα ορύγματα, και στα χαρακώματα δεν άξιζαν μία. Γι αυτό και αργότερα όταν διετέλεσα επιλοχίας μάχιμου λόχου, από τους νέους που έρχονταν κάθε δυο μήνες επέλεγα τα χωριατόπαιδα, αυτά που ήξεραν (και ήθελαν) να ανταποκριθούν στις δυσκολίες του στρατού. Διότι είχα καταλάβει πολύ καλά, ότι αν γίνονταν ποτέ το μπαμ (ήταν η εποχή του Μάρτη του ’87, και όλα ήταν πιθανά), τέτοια παιδιά θα ήθελα δίπλα μου στις λάσπες του Έβρου (όπου πέρασα δυο μήνες ζώντας σε σκηνάκι), και όχι κάποιον σαν κι αυτό που ήμουν ο ίδιος πριν από μερικούς μόνο μήνες.


Η σκάφη του Κυριάκου και του Αλέξη…



Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο λόχος προπαγάνδας του, έτσι την θέλουν την Δεξιά: Ή ενοχική, σκυφτή και φοβισμένη, ένα μπλε θολό Ποτάμι ή με ξυρισμένο κεφάλι κι άρβυλα, να νοσταλγεί χούντες και να νομίζει πως θα λύσει το μεταναστευτικό με κλωτσομπουνίδια. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση ωφελημένη είναι η πιο ανίκανη και μηδενιστική αριστερά σε όλη την Ευρώπη, διότι και οι δύο αντίπαλοι της είναι πεπερασμένα σύνολα κι ουσιαστικά ακίνδυνοι.




Οι μεν πρώτοι είναι ακίνδυνοι, διότι είναι από τα αποδυτήρια ευνουχισμένοι από την «πολιτική ορθότητα» και τις εκπτώσεις τους στις εθνικές αστικές ιδέες, οι δε δεύτεροι διότι ο εναγκαλισμός τους με τον ολοκληρωτισμό και τον πρωτόγονο κεντροευρωπαϊκό φυλετισμό τους έχει μονίμως κλεισμένο ραντεβού με το περιθώριο...


«Μακεδονία» τα Σκόπια σε επίσημο έγγραφο Ολάντ - Τσίπρα στο Παρίσι…



Πριν ακόμα κοπάσει η θύελλα από το «Μακεδονία» του Γιάννη Μουζάλα, έρχεται στο φως ένα έγγραφο στο οποίο τα Σκόπια αναφέρονται «Μακεδονία»... Πρόκειται για το επίσημο ανακοινωθέν της συνάντησης των ευρωπαίων σοσιαλιστών στο Παρίσι, την Παρασκευή 12 Μαρτίου, στην οποία μετείχε και ο Αλέξης Τσίπρας.




Στο επίσημο κείμενο της κοινής δήλωσης, που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Ελιζέ μετά τη συνάντηση του Φρανσουά Ολάντ με τον Έλληνα πρωθυπουργό και ξεκινά με κοινή φωτογραφία των δύο, επισημαίνεται: Nous eviterons que la Grece soit obligee- comme c'est le cas aujourd'hui - de retenir frontiere entre la Macedoine et la Grece et dans des conditions...

Νάτος, νάτος ο λαϊκισμός…



Ποιός μπορεί να κοιμάται ήσυχος όσο υπάρχει η Ειδομένη; Πληγή στην καρδιά μας. Και στη συνείδησή μας. Στη συλλογική μας συνείδηση. Φταίμε – δεν φταίμε, δεν έχει πολλή σημασία. Και μόνο που υπάρχει.




Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα, που πάνω σ’ αυτή την πληγή περισσεύει η υποκρισία και οργιάζει ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός ο ακραίος, ο αφόρητος από κόμματα, από εφημερίδες και ραδιόφωνα, προπάντων από κανάλια. Διαθέτουν, βλέπεις, αυτά τα τελευταία, και το προνόμιο των πλάνων. Των «καλών» πλάνων, των πιασάρικων, που απεικονίζουν «θεαματικά» την εξαθλίωση…


Το Κομμουνιστικό Τσίρκο…



Είναι γνωστό τοις πάσι ότι όταν οι οικονομικές κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται με ορθολογισμό και σοβαρότητα αναδύονται μέσα από αυτές τις συνθήκες τα άκρα. Έτσι και η οικονομική κρίση στην Ελλάδα γιγαντώθηκε από έναν λαϊκιστή και ανεπαρκή πολιτικό, τον Γεώργιο Παπανδρέου τον μικρότερο, με αποτέλεσμα να ανέλθει στην εξουσία ένας άλλος, ακραίος πολιτικός, ο Αλέξης Τσίπρας.




Δεν φταίει βέβαια για αυτήν την κατάσταση ποτέ μόνον ένας. Μεγάλο μερίδιο της ευθύνης πρέπει να αποδοθεί στα ΜΜΕ. Όταν ο Αντώνης Σαμαράς προειδοποιούσε το ΔΝΤ για τον πολλαπλασιαστή τα τότε κραταιά κανάλια τον ειρωνεύονταν. Όταν δε διακήρυττε ότι θα επανακαταλάβει τις ελληνικές πόλεις που κατακλύζονταν από παρανόμους μετανάστες, τα ίδια μέσα κραύγαζαν εναντίον του «ακροδεξιού» προέδρου της ΝΔ...

Η φάση της σήψης…



Ενας έμπειρος πολιτικός (από τους τελευταίους που εξακολουθούν να λένε «η Ελλάς», αντί του καθιερωμένου πλέον «η Ελλάδα»...) έλεγε τις προάλλες σε κύκλο φίλων του, έπειτα από μια επισκόπηση της επικαιρότητας, ότι «η Ελλάς δεν διαλύεται· η Ελλάς σαπίζει και αυτό είναι χειρότερο».




Παρακολουθώντας, όπως όλοι, την εξέλιξη της «υπόθεσής μας» στην Ειδομένη, αναρωτιέμαι μήπως έχουμε πράγματι περάσει στην επόμενη φάση της παρακμής. Τη διάλυση τη ζήσαμε και τη ζούμε. Αφότου κόπηκε η χρηματοδότηση της κατανάλωσης με δάνεια, τη ζούμε στον κατακερματισμό της κοινωνίας σε μικρά και μεγάλα συμφέροντα, που το καθένα τους μάχεται για τα δικά του προνόμια εις βάρος των υπολοίπων…