24.1.17

Γιατί, οι προηγούμενοι καλύτεροι ήταν;



Το ερώτημα του τίτλου είναι ένα ερώτημα που συχνά-πυκνά προβάλλουν οι οπαδοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ προκειμένου, δια της εξισώσεως, να δικαιολογήσουν την υποστήριξη τους σε μια ανίκανη, παλαιοκομματικής αντίληψης εξουσία. Η απάντηση στο ερώτημα είναι εύκολη. Ναι, ήταν καλύτεροι. Η τωρινή κυβέρνηση είναι μια σύμμειξη αριστερών εμμονών, ανίκανων και άπειρων διαχειριστών που πλαισιώνονται από εθνολάγνα χερουβείμ δεξιόστροφης ρητορείας. Ένα σουπερμάρκετ ψευδοιδεολογίας με τα χειρότερα υλικά του προηγούμενου συστήματος.




Οι προηγούμενοι λοιπόν ήταν καλύτεροι. Όμως δεν ήταν αρκετά καλοί. Και αυτό πολλές φορές τείνουμε να το ξεχνάμε. Η Ελλάδα έφτασε στον πάτο της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης με ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό. Το γεγονός ότι ο εθνολαϊκισμός καπηλεύθηκε την ελπίδα και την δίψα για αλλαγή, δεν σημαίνει πως εγκαταλείφθηκε το γνήσιο αίτημα για ανατροπή, ανανέωση και προοπτική. Η κόπωση που βίωσαν οι πολίτες από την διάψευση με το ΣΥΡΙΖΑ τους έκανε απλά σιωπηλούς, καχύποπτους και κυνικούς…



Το παλιό κομματικό σύστημα επειδή είναι καλύτερο από τον διάδοχο του, κινδυνεύει να επαναπαυθεί. Περιμένει καρτερικά να εκδιωχθούν οι χειρότεροι από την εξουσία για να επιστρέψουν οι ίδιοι και απαράλλαχτοι στις θέσεις τους, με βιογραφικό πρόσληψης ότι είναι καλύτεροι από τους χειρότερους.
Ο διαγκωνισμός στον πάτο δεν είναι σοφό αγώνισμα γιατί στερεύουν οι θεατές στην εξέδρα. Το κλειστοφοβικό δίλημμα με το ανακάτεμα των ίδιων προσώπων σε διάφορες θέσεις, εξωθεί όλο και περισσότερους στο «δεν ξέρω/δεν απαντώ», στο «δεν συμμετέχω», στην αδιαφορία και στο γύρισμα της πλάτης σε όλους.
Τα ποσοστά των κομμάτων αυξομειώνονται μεν αλλά μειώνεται σταθερά, σχεδόν δραματικά, ο απόλυτος αριθμός των ψηφοφόρων που εκπροσωπούν.
Χαρακτηριστική η περίπτωση της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς με μπροστάρη της ανανέωσης τον Γίωργο Παπανδρέου και ακολούθους του, τον Λαλιώτη, τον Μωραίτη και όσους ακόμα έχουμε μπουχτίσει να βλέπουμε περισσότερο και από το Ρετιρέ τα αυγουστιάτικα καλοκαίρια. Ασφαλώς και ο Παπανδρέου είναι καλύτερος από τον Καμμένο. Όμως τι έχει να προσφέρει αυτοτελώς και αυτοδυνάμως στον τόπο; Όχι ως ετερόφωτος σωτήρας εν συγκρίσει προς του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά ως αυτόνομη πολιτική πρόταση. Μήπως την επαναφορά των αιτημάτων του για δημοψηφίσματα που μας έφεραν με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης; Μήπως τα μεγάλα διχαστικά λόγια για την Αριστερά και τη Δεξιά; Τι έχει να προσφέρει που δεν μπόρεσε να το κάνει τόσα χρόνια;
Η μανία να πέσουν οι χειρότεροι, έχει οδηγήσει πολλούς να ανέχονται όλα τα φάλτσα που προμηνύουν συντήρηση, εκ νέου συντήρηση, εκ νέου στασιμότητα, εκ νέου τέλμα. Δεν αναφέρομαι φυσικά στους κολαούζους αυλοκόλακες που απλά επιβιώνουν ως ξενιστές σε κάθε εξουσία. Αναφέρομαι σε όσους είναι ιδεολογικά αντίθετοι στον εθνολαϊκισμό και καταπίνουν, χάριν του μεγάλου στόχου, αμάσητο το σοβάτισμα που βαφτίζεται ανανέωση.
Εύστοχα ο Βενιζέλος έχει περιγράψει αυτό το φαινόμενο ως κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών.
Η στελεχιακή ανανέωση της ΝΔ βρίσκεται σε εξέλιξη. Το μεγαλύτερο σφάλμα θα είναι η ΝΔ να πλεύσει στην ήσυχη πλευρά του ποταμού. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι μόνο η Κυβέρνηση. Ο στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία οράματος για την διαρκώς διογκούμενη πλειοψηφία των απογοητευμένων, αδιάφορων πολιτών. Το κάδρο του πολιτικού συστήματος όλο και μικραίνει στο λευκό του τοίχου.
Οι παγκόσμιες εξελίξεις προμηνύουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για επουσιώδεις αλλαγές που συντελούνται με βραδύτητα γεωλογικής αναμόρφωσης. Έχω την αίσθηση ότι η μουσική τελειώνει και κάποιοι ξεκινάνε να χορεύουν σε κομματικές χοροεσπερίδες σαν το πάρτι να ξεκίνησε μόλις χθες.  

Μιχάλης Ροδόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου