Όταν ξυπνήσει ο γίγαντας…

Σήμερα θα διαβάσετε ένα κείμενο «διαφορετικό»… Σε αντίθεση με όσα καταστροφολογικά «βομβαρδίζουν» την επικαιρότητα, (τις ψυχές και τις συνειδήσεις των αναγνωστών) σήμερα θα προσπαθήσω να δείξω κάτι εντελώς «ασυνήθιστο»… Ότι μέσα από την κρίση και εξ αιτίας της, η Ελλάδα μπορεί να καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι οποιοσδήποτε τολμούσε να φανταστεί στο παρελθόν…

Ακόμα και παρά την πρόσφατη – και εντελώς αχρείαστη λιτότητα – που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία διετία… Ακόμα και παρά το πρόσθετο καθαρό χρέος που μας επισώρευσε ο Τσίπρας με τις αλλεπάλληλες «υπερήφανες διαπραγματεύσεις» (επί του, αλήστου μνήμης Βαρουφάκη, αλλά και μετά…) Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για να αντέξουμε ως λαός τη σημερινή δοκιμασία, αλλά για να σταθούμε στα πόδια μας, αμέσως μετά… Γιατί λαός που δεν πιστεύει στον εαυτό του – ακόμα και όταν βρίσκεται στα δύσκολα, ή μάλλον ιδιαίτερα όταν βρίσκεται στα δύσκολα – δεν έχει μέλλον...

Και γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός μας, τελικά – μεγαλύτερος ακόμα κι από τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ – είναι η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία.

Ε λοιπόν, δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να συνθηκολογήσουμε με την ηττοπάθεια! Ούτε να παραδοθούμε στη μοιρολατρία! Προσέξτε: Η «συμβατική σοφία» λέει πως μια χώρα δεν μπορεί να ορθοποδήσει ποτέ από χρέος όπως αυτό που έχουμε σήμερα, της τάξης του 176-180% του ΑΕΠ. Ούτε μπορεί να αντέξει «πρωτογενή πλεονάσματα» της τάξης του 3,5% για περισσότερα από δύο τρία χρόνια… Απολύτως εύλογα είναι όλα αυτά.  Είναι το λεγόμενο κλασικό υπόδειγμα των οικονομολόγων. Αλλά μην τα παίρνετε κι απολύτως τοις μετρητοίς… Και να γιατί:

* Πρώτα-πρώτα, όλα αυτά ισχύουν για «κανονικές χώρες», που βρίσκονται:

--κοντά σε επίπεδα «πλήρους απασχόλησης» (με ανεργία όχι παραπάνω από το 4%),

--με ελάχιστη («ασυμπίεστη») παραοικονομία (δηλαδή «γκρίζα οικονομία» όχι παραπάνω από 10-12% που θεωρείται «φυσιολογική»),

-- χωρίς στρεβλώσεις στη αξιοποίηση των οικονομικών της πόρων, δηλαδή χωρίς αναξιοποίητους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, χωρίς αποθέματα φυσικών πόρων ή ανθρώπινου κεφαλαίου ή παραγωγικής γης, δηλαδή χωρίς «αδρανές κεφάλαιο» που μπορεί να μετατραπεί σε παραγωγικό δυναμικό…

--και χωρίς αναμενόμενες εισροές εισοδήματος ή κεφαλαίου «από έξω»…

Με δύο λόγια, μια χώρα που είναι στο έπακρο της αποδοτικότητάς της - μια οικονομία «στην τσίτα» - πράγματι δεν μπορεί να βελτιώνει την παραγωγικότητα της οικονομίας της μακροχρόνια πάνω από 2,5-3% το πολύ το χρόνο (κατά μέσον όρο)...

Κι αν χρειάζεται να ξοδεύει – δηλαδή έχει ετήσια «εκροή» - 3,5% κάθε χρόνο για να καλύπτει τόκους προηγουμένων δανείων (αυτό κάνουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα), τότε πράγματι είναι καταδικασμένη σε μακροχρόνια στασιμότητα ή και ύφεση ακόμα…

Όμως, η Ελλάδα ΔΕΝ είναι μια «τέτοια» χώρα. Βρίσκεται στον «αντίποδα» αυτού του «υποδείγματος»! Η οικονομία της δεν βρίσκεται «στην τσίτα»! Κάθε άλλο… Στο «ρελαντί» δουλεύει… Η «αποδοτικότητά» της δεν βρίσκεται στο υψηλότερο δυνατό σημείο της. Το ακριβώς αντίθετο… Η Ελλάδα έχει τεράστιες αναξιοποίητες δυνατότητες και απίστευτα συγκριτικά πλεονεκτήματα που παραμένουν αδρανή. Χώρια που δέχεται κάθε χρόνο 2,5% του σημερινού ΑΕΠ (γύρω στα 4,5 δισεκατομμύρια) σε καθαρές εισροές από τα ευρωπαϊκά ταμεία (ΚΑΠ και ΕΣΠΑ)… Ας τα πάρουμε, λοιπόν, από την αρχή! Και με ορίζοντα μιας επταετίας από δω και στο εξής…

--Η Ελλάδα, λοιπόν, έχει χάσει ως τώρα 25% του ΑΕΠ της. Για να βρεθεί στα επίπεδα που είχε πριν την κρίση μέσα σε 7 χρόνια, πρέπει να αναπτύσσεται με μέσο ετήσιο ονομαστικό ρυθμό 4,10%!

Πράγμα που σημαίνει (αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι μια χώρα που αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς έχει φυσιολογικά έναν ετήσιο «υγιή πληθωρισμό» της τάξης του 1-1,5%), χρειάζεται μέσο πραγματικό ρυθμό 2,5% περίπου ετησίως για τα επόμενα επτά χρόνια.

Σε μια οικονομία που συνέρχεται μετά από μακροχρόνια ύφεση αυτό δεν θεωρείται υπερβολικό. Μάλλον θεωρείται «μέτρια επίδοση»! Μπορεί και πολύ καλύτερα…

--Κι ακόμα για να απορροφηθεί η ανεργία, από το επίπεδο του 23-25% που βρίσκεται σήμερα στην πραγματικότητα (πέρα από τις «μαϊμουδιές» του ΣΥΡΙΖΑ που τη «μειώνει» με… προσλήψεις 80 χιλιάδων συμβασιούχων στο δημόσιο και με… «τρίμηνα» προγράμματα απασχόλησης), και να πέσει κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο μέσα σε 7 χρόνια, πρέπει να μειώνεται γύρω στο 2,5% περίπου ετησίως. Χωρίς… «προσλήψεις στο δημόσιο», που επιβαρύνουν τον Προϋπολογισμό!

Κι αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι η Ελλάδα έχει πολύ υψηλή παραοικονομία σήμερα (γύρω στο 28%) και ότι θα θελήσει να την μειώσει στα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα (12%) σε εφτά χρόνια, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να «αποκαλύψει» άλλα 18 δισεκατομμύρια περίπου πραγματικού ΑΕΠ που υπάρχει και απλώς δεν «καταγράφεται»…

Κι αυτό ασφαλώς θα επιταχύνει ακόμα περισσότερο τους ρυθμούς ανάπτυξής της και τα φορολογικά της έσοδα. Χωρίς νέες αυξήσεις φορολογικών συντελεστών…

Δεν τελειώσαμε ακόμα…

Ας δούμε, όμως που έχουμε καταλήξει μέχρι στιγμής:

Αν μπει η Ελλάδα σε ένα ανοδικό δρόμο ανάπτυξης, με μετριοπαθείς μέσους ετήσιους ρυθμούς:

--2,5% πραγματικής ανάπτυξης,

--1,5% πληθωρισμό,

-- 130 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας ετησίως (8 δισεκατομμύρια παραγωγικές επενδύσεις),

--2,5% μείωση («αποκάλυψη») της παραοικονομίας ετησίως.

Μέσα σε μια επταετία θα έχουμε βρεθεί, όχι απλώς εκεί που ήμασταν πριν την κρίση (στο υψηλότερο επίπεδο ευημερίας που είχαμε ποτέ σε ΑΕΠ και κατά κεφαλήν ΑΕΠ) αλλά τελικά αρκετά υψηλότερα!

Με «λόγο» Χρέος προς ΑΕΠ» (για να δούμε τη βιωσιμότητα του χρέους) 126% (από 180% σήμερα).

Κι αν στο μεταξύ έχει προχωρήσει και το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, ο λόγος Χρέους προς ΑΕΠ μπορεί να είναι πολύ χαμηλότερος: κάτω από 115%! (Εφ’ όσον βέβαια το χρέος μας δεν αυξηθεί στο μεταξύ…)

--Συν και η «βοήθεια χρέους» που πρόκειται να μας δοθεί μετά τη λήξη του προγράμματος,

-που θα είναι γύρω στα 9,5 δισεκατομμύρια από τα ANFA’s και SMP’s (τα οποία είχαν δοθεί στην Ελλάδα και τα εισέπραττε η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά τα έχασε ο Τσίπρα),

-μαζί με τη «διεύρυνση της περιόδου χάρητος» για την πληρωμή τόκων κλπ. (που επίσης είχαν υποσχεθεί στο Σαμαρά, αλλά ήλθε ο Τσίπρας και μας έβαλε στο Τρίτο Μνημόνιο…)

Κι αυτή η προοπτική ΔΕΝ είναι «υπερβολικά αισιόδοξη»! Το αντίθετο: Το ΔΝΤ που κάνει τις προβλέψεις του με τις πιο «απαισιόδοξες υποθέσεις», υπολόγιζε το Νοέμβριο του 2014 πως σε έξη χρόνια (από τότε), ο λόγος Χρέος προς ΑΕΠ της Ελλάδας θα ήταν κάτω από 124%! Και δύο χρόνια αργότερα κάτω από 110%!

Προφανώς τότε κάτι άλλαξε: Ήλθε ο Τσίπρας τα’ κανε …μούσκεμα, μπήκε σε τρίτο μνημόνιο, χρεώθηκε άλλα 50 δισεκατομμύρια «καθαρό χρέος», κατέστησε το χρέος «μη βιώσιμο» και όλα πήγαν πίσω. Πολύ πίσω…

Αλλά οι δυνατότητες της Ελληνικής οικονομίας είναι εκεί! Δεν χάθηκαν για πάντα… Φτάνει να φύγει η «μάστιγα» του ΣΥΡΙΖΑ. Και να ξαναμπούμε στο δρόμο που ήμασταν τότε…

Και κάτι τελευταίο για τα πρωτογενή πλεονάσματα:

Με τη σημερινή διάρθρωση δαπανών-φόρων, για κάθε 10 ευρώ που αυξάνεται το ΑΕΠ, τα έσοδα του κράτους αυξάνονται κατά 3,5 με 4 ευρώ.

Αν το ΑΕΠ αυξηθεί με τους ρυθμούς που προαναφέραμε τα επόμενα επτά χρόνια, συν η «αποκάλυψη» της φοροδιαφυγής, αυτό σημαίνει αύξηση ΑΕΠ κατά 78 δισεκατομμύρια (ονομαστικά) ή αύξηση δημοσίων εσόδων κατά 27 με 31 δισεκατομμύρια! Αυτό είναι πολύ παραπάνω από 3,5% του ΑΕΠ. Είναι σχεδόν τριπλάσιο! Που σημαίνει ότι μπορούμε να κρατήσουμε το στόχο των πλεονασμάτων 3,5% για κάποια χρόνια, ταυτόχρονα μειώνοντας αισθητά του φόρους. Χώρια που ΜΟΝΟ μειώνοντας σταδιακά τους φόρους μπορούμε να πιάσουμε και να διατηρήσουμε για χρόνια υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης! Άρα «δημοσιονομικό χώρο» θα μας δημιουργήσει η ίδια η Ανάπτυξη! Και με τη σειρά της η Ανάπτυξη θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα πλεονάσματα, άρα ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια μείωσης φόρων στη συνέχεια και ακόμα μεγαλύτερη Ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια.

Όταν μπούμε σε υγιή και «διατηρήσιμη» ανάπτυξη λοιπόν, θα «πιάσουμε» και τα πλεονάσματα. Και θα τα διατηρήσουμε στη συνέχεια για κάποια χρόνια…

Το ερώτημα, όμως, είναι πώς μπορούμε να μπούμε σε αληθινή ανάπτυξη με τέτοιους φόρους και τέτοιες ασφαλιστικούς εισφορές. Ε λοιπόν, τώρα ΔΕΝ μπορούμε! Κι εδώ πρέπει να δημιουργηθεί επί τόπου «δημοσιονομικός χώρος» για φορολογικές περικοπές… Άμεσα!

Κι αυτό για να γίνει, χρειάζεται άμεση απομάκρυνση των 80 χιλιάδων που παράνομα προσέλαβε στο δημόσιο ο ΣΥΡΙΖΑ ως «συμβασιούχους». (Χωρίς ΑΣΕΠ, ασφαλώς…) Συν την επιστροφή και άμεση εφαρμογή στο εξής του κανόνα «1 πρόσληψη για κάθε 5 συνταξιοδοτήσεις» στο Δημόσιο. Αυτό σημαίνει άμεση εξοικονόμηση 1,2 δισεκατομμυρίων την πρώτη χρονιά. Συν 360 εκατομμύρια ετησίως στο εξής. Συν επί πλέον την απομάκρυνση των «επίορκων» (που τους είχε διώξει η προηγούμενη κυβέρνηση και τους… ξανά-προσέλαβε ο Τσίπρας).

Μιλάμε, λοιπόν, για οικονομίες πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο την πρώτη χρονιά και κοντά στο μισό δισεκατομμύριο για καθεμία από τις επόμενες.

Δηλαδή το διπλάσιο απ’ ό,τι προβλέπει το «Πρόγραμμα Αλήθειας» (που είναι σωστό, αλλά δεν φτάνει…)

Κι έτσι, ακόμα και με στόχο τα ίδια πλεονάσματα, μπορούμε να επιτύχουμε 2 δισεκατομμύρια πρόσθετες φορολογικές ελαφρύνσεις από την πρώτη χρονιά, πάνω από 1 δισεκατομμύριο την επόμενη και κοντά στο 1 δισεκατομμύριο από κει και ύστερα. Γιατί θα μεσολαβούν και τα πρόσθετα φορολογικά έσοδα από την Ανάπτυξη… Κι αυτό με τη σειρά του θα δίνει συνεχώς πρόσθετες «ανάσες» στην πραγματική οικονομία και πρόσθετο «καύσιμο» στην Ανάπτυξη…

Κι ακόμα δεν είπαμε τίποτε, ούτε για αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πόρων (ενέργεια, μεταλλεύματα κλπ.), ούτε για αξιοποίηση αδρανούς δημόσιας περιουσίας, ούτε για ανάταξη πρωτογενούς παραγωγής (Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία), ούτε για εκμετάλλευση δεκάδων κλάδων με αναξιοποίητα διεθνή ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα…

Όλα αυτά σε βάθος χρόνου (όχι μεγάλου) μπορούν να προσθέσουν και οικονομική δύναμη και πραγματική ευημερία και εισόδημα και υγιή φορολογικά έσοδα και απόσβεση χρέους στην Ελλάδα. Απ’ ό,τι υπολογίσαμε ως τώρα μπορείτε στην 7ετία να προσθέσετε περίπου… άλλα τόσα!

Η Ελληνική οικονομία είναι ένας «κοιμώμενος γίγαντας», ένας Γκιούλιβερ στη χώρα των Λιλιπουτείων! Τον τρώνε εκεί, καθώς κείται ναρκωμένος, τα σκουλήκια του κρατισμού και οι αλογόμυγες του λαϊκισμού. Αλλά όταν ξυπνήσει (δεν λέω «αν» - ΟΤΑΝ), όλα αυτά θα γίνουν… «λεκέδες» κάτω από τις πατούσες του!

Δέστε άλλες χώρες του… «υπαρκτού σοσιαλισμού». Με το που μπήκαν στο δρόμο ελεύθερης οικονομίας και της ανάπτυξης τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς επί χρόνια. Ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά, αλλά τώρα μερικές ήδη τις ζηλεύουμε!

Κι η Ελλάδα αυτό ήταν: Μια χώρα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά δεν το είχε συνειδητοποιήσει. Μόνο που όταν αφυπνιστεί, θα ξεκινήσει από πολύ υψηλότερα (δεν πρόλαβαν να μας κατεβάσουν στα επίπεδα της Αλβανίας του Χότζα ή της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου). Και θα μας ζηλεύουν πολύ περισσότεροι.

Φτάνει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ το συντομότερο. Και να μη προλάβει να μας κάνει μεγαλύτερη ζημιά. Είτε εξωτερική είτε εσωτερική. Να φύγουν γρήγορα και να αφυπνιστεί ο γίγαντας!

(Αν έκανε κάτι ο Σαμαράς, είναι αυτό ακριβώς: Πήγε να αφυπνίσει το γίγαντα. Και μόλις το πετύχαινε, τον… σταμάτησαν! Την επόμενη φορά – που πλησιάζει – πρέπει να ξυπνήσουμε το γίγαντα πριν προλάβει να μας σταματήσει κανείς…)

Θανάσης Κ.

Facebook