Η Ιστορία, ο μόνος διαχρονικός κριτής, επιλέγει
τη στιγμή που θα μας θέσει ενώπιον της. Ειδικά, εκείνους που την έχουν
σημαδέψει ανεξίτηλα στο πέρασμα τους. Κι αν για τον πολιτικό Σαμαρά είχε
αποφασίσει εδώ και καιρό να κάνει ταμείο, διαρκώς το αναβάλλει, γιατί είναι από
τους ελάχιστους που κερδίζουν μια άξια πίστωση χρόνου.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε και να γράφουμε ώρες
ατελείωτες για τον πολιτικό που μετρά 40 χρόνια παρουσίας στα κοινά του τόπου.
Αυτόν που έχει φανατικούς υποστηρικτές και άσπονδους εχθρούς. Εκείνον που έγινε
ο νεότερος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου και περπάτησε ένα μονοπάτι
αμφιλεγόμενο και μαγικό συνάμα, με πολλές μοναχικές στιγμές…
Ένα σημείο, όμως, στο οποίο οι
περισσότεροι συγκλίνουν, είναι πως ο Σαμαράς δε δίστασε ποτέ να έλθει σε ρήξη
με αυτά που πολλοί θεωρούν θέσφατα. Για χάρη της συνείδησής του αρνήθηκε
συμβιβασμούς, κλώτσησε καρέκλες, και έμεινε για πολλά χρόνια σπίτι του,
ρισκάροντας να παραμείνει για πάντα.
Ο Σαμαράς τόλμησε επανειλημμένα να δει την Ιστορία
αλλιώς. Από άλλη οπτική γωνία, μακριά από την προσέγγιση της κοινωνίας και του
εκάστοτε πολιτικού συστήματος. Είναι εκείνος που δε δίστασε να αποχωρήσει όταν
ένιωσε πως η αξιοπρέπειά του το επιβάλλει και οι ιδέες του το απαιτούν, αντί να
τις προδώσει αναμένοντας την αρχηγία του κόμματος που ερχόταν με μαθηματική
ακρίβεια. Κι όταν πολλοί τον χαρακτήρισαν αποστάτη και προδότη, εκείνος ήξερε
ότι κράτησε τη στάση που όφειλε. Και σήμερα με το προτεκτοράτο των Σκοπίων να
βρίσκεται υπό διάλυση και τους επιγόνους του κρατιδίου μετέωρους ,χωρίς
επιχειρήματα, δικαιώνεται.
Ίδρυσε ένα νέο, δικό του κόμμα, υπηρετώντας αυτά
που πάντα πρέσβευε πιστά, μιλώντας σε ένα διχασμένο και φανατισμένο ακροατήριο,
για την αναγκαιότητα μιας καινούριας πολιτικής κουλτούρας, μακριά από
κομματικές
αγκυλώσεις και στεγανά. Κι όταν ο ανέτοιμος για ένα τέτοιο εγχείρημα κόσμος του
γύρισε την πλάτη, εκείνος έμεινε στο περιθώριο, χωρίς να εγκαταλείψει το όραμά
του.
Όταν τέθηκε ζήτημα ηγεσίας στη ΝΔ, έθεσε
υποψηφιότητα υποστηρίζοντας σθεναρά την εκλογή του επόμενου αρχηγού από τη
βάση. Πίστευε πως έπρεπε επιτέλους η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη να κάνει
άνοιγμα στην
κοινωνία και να την αφουγκραστεί. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πανηγυρικά κόντρα σε εκείνους που είχαν προετοιμάσει βασιλική διαδοχή με δαχτυλίδια.
κοινωνία και να την αφουγκραστεί. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πανηγυρικά κόντρα σε εκείνους που είχαν προετοιμάσει βασιλική διαδοχή με δαχτυλίδια.
Όταν η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού, έβαλε
πλάτη στη Κυβέρνηση Παπαδήμου. Πολλοί τότε έσπευσαν να τον κατηγορήσουν ως
εξουσιολάγνο και μνημονιακό. Το ίδιο και αργότερα, όταν ως Πρωθυπουργός πλέον,
συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Στο μυαλό του Σαμαρά, όμως, η Πατρίδα
που έπρεπε να σωθεί, είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία από τους εγωισμούς και τον
παροξυσμό στελεχών και οπαδών που είχαν μείνει κολλημένοι στο χθες.
Στα 2,5
χρόνια της διακυβέρνησης του, πάλεψε σκληρά για να κρατήσει την Ελλάδα όρθια. Απέναντι σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Και τα κατάφερε,
ακριβώς επειδή έβλεπε την Ιστορία αλλιώς.
Αν δεν τον έριχναν με αφορμή την εκλογή του ΠτΔ,
η μοίρα της χώρας θα ήταν διαφορετική. Και η παραμονή του στην ηγεσία της ΝΔ,
ακόμη και μετά την ήττα του Ιανουαρίου μέχρι το βράδυ της παραίτησής του,
συνέβαλλε τα μέγιστα να αποφύγει η χώρα τα παιχνίδια των δραχμολάγνων. Κι ας
την χαρακτήριζαν κάποιοι εμμονή με την καρέκλα.
Ο Σαμαράς, όμως, είναι ακόμα εδώ. Σε πείσμα όλων
αυτών που τον ήθελαν εκτός παιχνιδιού. Είναι διακριτικά παρών και ενεργός,
γιατί ξέρει πως η Πατρίδα τον έχει ανάγκη. Δεν κρύβεται γιατί δεν έμαθε ποτέ να
το κάνει. Όταν θέλει να πει κάτι μιλάει ο ίδιος, όχι οι κύκλοι
του. Έκανε λάθη, τα αναγνώρισε και τα πλήρωσε. Το πρόσημο, όμως, είναι μέχρι
τώρα θετικό. Το κοντέρ συνεχίζει να γράφει, γιατί πολύ απλά η κλεψύδρα του
πολιτικού του χρόνου δεν έχει αδειάσει.
Ηλίας Γεωργουλάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου