6.6.17

Όταν αρχίζεις πόλεμο, να υπολογίζεις σε πόλεμο…



Όποιος έχει απορίες για τη θεωρία των δύο άκρων αρκεί να περάσει μία συνηθισμένη μέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
 



Εκτός αν ξέρει κάτι περισσότερο από τους κοινούς θνητούς και μπορεί να καταλάβει ότι το “χούντα Παπαδήμου” που έγραψε η “Αυγή” και οι φωτογραφίες της κυβέρνησης Παπαδήμου με στολές Γκεστάπο που ανήρτησε το TVX του Κούλογλου είναι βεριτάμπλ αριστερό, ενώ το “χούντα Παπαδήμου” της Χρυσής Αυγής και το “χούντα Παπαδήμου” του Καμμένου είναι δεξιό, οπότε με τις πολύτιμες γνώσεις του μπορεί να συμβάλει, ώστε οι πολιτικές επιστήμες να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα…



Να ήταν μόνο αυτό; Από τις δολοφονίες στη Μarfin μέχρι την περιπέτεια υγείας του Θάνου Πλεύρη και από τους “Αγανακτισμένους” και τις κρεμάλες στις πλατείες μέχρι το θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, περνώντας από την ανάρτηση της Νίνας Κασιμάτη (μεταγραφείσα του ΣΥΡΙΖΑ από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τιμημένη από το “σοφό λαό” του Πειραιά) για τη βομβιστική επίθεση στο μαραθώνιο της Βοστόνης, μικρά και μεγάλα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι η εθνικιστική Δεξιά και η ριζοσπαστική Αριστερά μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό. Ιδεολογικά, αισθητικά και ηθικά – πολλή μικροψυχία!
Η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και το deal που ανέδειξε τη Χρυσή Αυγή σε κυβερνητική εφεδρεία μπορεί να εξέπληξαν όσους ακόμη χαράσσουν την πολιτική τομή στην Ελλάδα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, στην πραγματικότητα όμως υπήρξε η πιο φυσιολογική συνεργασία στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας. Πολάκης – Καμμένος αγκαλιά και live Γονίδης, αυτή είναι η φωτογραφία της μισής Ελλάδας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ έστησαν έναν δηλητηριώδη επιθετικό μηχανισμό προπαγάνδας. Από τη μια στηρίχθηκαν στα κλασικά μέσα, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, που το ένα μετά το άλλο παρέδιδαν τα διαπιστευτήριά τους στην επερχόμενη εξουσία -η ιστορία των δήθεν “συστημικών” και “διαπλεκόμενων” ΜΜΕ που πολεμούσαν το ΣΥΡΙΖΑ είναι μία από τις μεγάλες απάτες της μνημονιακής περιόδου. Και από την άλλη διαμόρφωσαν ένα δίκτυο εμμίσθων και εθελοντών στα social media, που συστηματικά αναπαρήγαν μίσος. Ο διχαστικός λόγος του Τσίπρα επικράτησε και δηλητηρίασε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι επιθέσεις εκδηλώνονταν με τους πιο πιθανούς και απίθανους τρόπους. Δέκα άνθρωποι έστελναν επιστολή στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ και εκείνο αναλάμβανε να ανακρίνει τους δημοσιογράφους που υποστήριξαν το “ναι” στο δημοψήφισμα υπό τις ιαχές ενός ανόητου όχλου, που νόμιζε ότι γράφεται ιστορία και ο ίδιος αποτελεί μέρος της.
Η διαφορά από το 2015 είναι ότι σήμερα απέναντι σ’ αυτό το bullying δεν υπάρχουν οι συνεσταλμένοι άνθρωποι που αισθάνονταν άσχημα, όταν τους αποκαλούσαν “Μερκελιστές”. Σκλήρυναν! Δεν τους πειράζει να τους βρίζει ο Πολάκης, επειδή συνειδητοποίησαν ότι είναι τιμητικό να σε βρίζουν οι Πολάκηδες και οι θαυμαστές του Μαδούρο. Δικαιώθηκαν για τη στάση τους στο δημοψήφισμα και έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη ότι έκαναν το εθνικά υπεύθυνο απέναντι στους τζάμπα μάγκες.
Αυτός ο κόσμος δεν θα πετάξει μολότοφ, δεν θα μπουκάρει, για να διαλύσει παρουσίαση βιβλίου, δεν θα βρίσει κυβερνητικούς βουλευτές στο δρόμο. Όχι από αδυναμία αλλά από ευπρέπεια. Αλλά και δεν θα συμβιβαστεί με την αθλιότητα. Όσοι ειλικρινά ή υποκριτικά ανησυχούν για τον εμφύλιο ευρωπαϊστών – εθνολαϊκιστών ας αναλογιστούν ποιος μετέτρεψε την πολιτική αντιπαράθεση σε πόλεμο. Και όταν αρχίζεις έναν πόλεμο, ο άλλος δεν είναι βέβαιο ότι θα συνθηκολογήσει…

Μάκης Βοϊτσίδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου