14.1.18

Στα τέσσερα εσείς.. στα τέσσερα!

Ζούμε ανεπανάληπτες, αν όχι μοναδικές ιστορικά στιγμές για τη χώρα μας.
Πιο συγκεκριμένα ζούμε σε μια ιστορική φάση όπου η αριστερά, η οποία έχει αποτύχει παταγωδώς σε παγκόσμιο επίπεδο, στην Ελλάδα συνεχίζει να λατρεύεται από σημαντικό ποσοστό του λαού, και αυτό φαίνεται δημοσκοπικά και όχι μόνο. Παρά την καταστροφή που επέφερε στα πάντα όλα η Πρώτη Φορά Αριστερά του ριζοσπαστικού (τρομάρα του) Σύριζα.




Και γιατί είναι μοναδικές αυτές οι στιγμές; Διότι ο λαός όχι μόνο επέλεξε τον κομμουνισμό για να τον σώσει σε μια φάση που η χώρα είχε επί δεκαετίες συνηθίσει στον άκρατο υλισμό και στην τρυφηλότητα, αλλά επέλεξε έναν κομμουνισμό μπασταρδεμένο, που όχι μόνο συνεργάζεται κυβερνητικά με ακροδεξιούς και εθνικιστές (της πλάκας), αλλά εφαρμόζει ότι πιο ακραία νεοφιλελεύθερο υπάρχει (εκτός από μείωση ή κατάργηση φόρων). Για παράδειγμα το περίφημο πολυνομοσχέδιο που μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνει και την ουσιαστική κατάργηση του συνδικαλισμού όπως τον ξέραμε. Έναν συνδικαλισμό, που άσχετα με το πώς κατέληξε, έδωσαν αιματηρούς αγώνες οι παλιοί κομμουνιστές και αριστεροί για να καθιερώσουν…


Η αφωνία και η στρεψοδικία…

Η ενασχόληση με το παρελθόν είναι τις περισσότερες φορές αντιπαραγωγική, για να μην πούμε επιζήμια. Πόσο μάλλον όταν αυτό το παρελθόν είναι σχετικά πρόσφατο και μπορεί να αναζωπυρώσει αχρείαστες αντιπαραθέσεις. Με μια διαφορά. Δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με το παρελθόν αυτό, αν όσοι έχουν διαδραματίσει καίριο ρόλο έχουν μιλήσει και έχουν δώσει εξηγήσεις για τα πεπραγμένα τους.




Αντίθετα, αν ένας βασικός πρωταγωνιστής αρνείται επίμονα και συστηματικά να πει έστω και μια κουβέντα και αναθέτει σε τρίτους να τον υπερασπίζονται, απολογούμενοι γι’ αυτόν, τότε η επιλογή αυτή δεν πρέπει να αγνοείται, πρέπει να κριτικάρεται και να επικρίνεται…


Θεσσαλονίκη 2018. Μια τριτοκοσμική μεγαλούπολη…

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης στην Ευρώπη που η εικόνα της να παρουσιάζει αυτή την αίσθηση διάλυσης όπως η εικόνα της Θεσσαλονίκης αυτό το χειμώνα.



  
Το αεροδρόμιο της πόλης ανοιγοκλείνει διαρκώς, εδώ και δεκαετίες, λόγω της ομίχλης και μεις χαιρόμαστε κάθε φορά που ένα νέο δρομολόγιο ανακοινώνεται προσεχώς ενώ θα έπρεπε να σφύζει από ζωή και μετακινήσεις. Το λιμάνι της είναι νεκρό από θαλάσσια συγκοινωνία και από αυτό το καλοκαίρι αποκόπτεται και από τις Σποράδες καθώς σταματά το μοναδικό δρομολόγιο με πλοίο της προκοπής, ενώ παρηγοριόμαστε που κάτι χαριτωμένα καραβάκια πηγαίνουν πέρα δώθε στην Περαία τους θερινούς μήνες…